Πως έγινα Πανιώνιος

Μεγάλωσα στα Πατήσια, και ο πατέρας μου ήταν ΑΕΚτζής. Όλοι μου οι φίλοι ήταν Παναθηναϊκοί, ήταν χούντα, ήταν η περίοδος του Γουέμπλευ.  Αν και ο πατέρας μου με «τραβολογούσε» στο γήπεδο της ΑΕΚ, δεν δήλωνα ΑΕΚ, αλλά ΠΑΟ.
Όταν ο Παναθηναϊκός έχασε από τον Άγιαξ, όταν είδα τον Άγιαξ στην τηλεόραση, εκείνον τον Άγιαξ του Κρόιφ, του Νέσκενς, κλπ, έγινα αυτομάτως Άγιαξ, και Εθνική Ολλανδίας, όπως αργότερα από τις ξένες ομάδες έγινα Λίβερπουλ την δεκαετία του 80, και Μπάρτσα τα τελευταία 20 χρόνια. Έτσι, από τις μεγάλες ομάδες, είμαι Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, και Λίβερπουλ στην Αγγλία, και Άγιαξ στην Ολλανδία...
Τέλος πάντων, περίπου 11 χρονών (το 1973) είχα γίνει Άγιαξ, και… στην Ελλάδα είχα γίνει ΑΠΟ ΡΟΥΦ!!! Διότι είχε ακριβώς την ίδια στολή με τον Άγιαξ, και γιατί εκείνη την εποχή είχε κάποιες επιτυχίες, και επειδή δεν μου άρεσε να δηλώνω ΠΑΟ, ΑΕΚ ή οτιδήποτε άλλο, ο ΑΠΟ ΡΟΥΦ τότε με είχε βολέψει μια χαρά, για Ελληνική ομάδα.
Γύρω στο 1971, με έγραψαν οι δικοί μου στην Λεόντειο Ν Σμύρνης, ξεκίνησα από 5η Δημοτικού. 1η δημοτικού, είχα πάει στην Λεόντειο Πατησίων, αλλά με έδιωξαν μετά από 3 μήνες, με την αιτιολογία ότι ήμουνα αντικοινωνικός, κακός, και εγκληματική φυσιογνωμία που θα καταλήξω στην φυλακή!!! Δεν αναζήτησα ποτέ να βρω εκείνη την δασκάλα, που είπε τέτοια πράγματα για ένα παιδάκι 6 χρονών, γιατί εάν την συναντούσα, θα την δικαίωνα… Τέλος πάντων, οι δικοί μου με πήγαν και τελείωσα μέχρι την Τετάρτη δημοτικού στο 23ο δημοτικό στα Πατήσια, και μετά Λεόντειο Ν.Σμύρνης.
Στο γυμνάσιο, απέκτησα έναν φίλο, έναν πραγματικό φίλο, τον Δημήτρη Δεληκάρη,  μακρινό συγγενή του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, γιό φωτογράφου φωτορεπόρτερ δημοσιογράφου,  βαμμένος Ολυμπιακό.
Με τον Δημήτρη κάναμε παρέα, και εκτός σχολείου, ο Δημήτρης με τραβολογούσε στον Μίλωνα και είδαμε αγώνες μπάσκετ με τον Πανιώνιο, και στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, σε όλα τα παιχνίδια με τις μεγάλες ομάδες, οπωσδήποτε με τον Ολυμπιακό (αφού ο ίδιος ήταν Ολυμπιακός), και σε πολλά άλλα παιχνίδια...
Έτσι, σιγά σιγά, ο Δημήτρης με μύησε στο να πηγαίνω στο γήπεδο του Πανιωνίου, αυτός μάλιστα με έπεισε να αρχίσουμε να πηγαίνουμε να κάνουμε προπόνηση στίβου, κι έτσι, τραβηχτός από αυτόν, αγάπησα τον στίβο, αγάπησα και τον Πανιώνιο. Ο ΑΠΟ Ρουφ έγινε ανάμνηση γλυκιά, σε μια άκρη της καρδιάς μου, και ο Πανιώνιος έγινε η πρώτη ομάδα της καρδιάς μου.
Φυσικά, ήμουνα παντού σαν την μύγα μεσ’ το γάλα, να μένεις στα Πατήσια και να είσαι Πανιώνιος ήταν σπάνιο (άλλωστε ήμουνα ήδη εκπαιδευμένος με τον ΑΠΟ Ρουφ), αλλά με ικανοποιούσε περισσότερο από το να δηλώνω κάτι άλλο. Την εποχή εκείνη άλλωστε, παίζαμε μπάλα, είχαμε παικταράδες, είχαμε επιτυχίες με αποκορύφωνα το κύπελλο του 79, ήμουνα 17 χρονών, κι έγραφα εξετάσεις, και άκουγα το ματς από το ραδιοφωνάκι, δεν θα ξεχάσω ποτέ την πίκρα των συμμαθητών μου που πανηγύριζα την επιτυχία, εις βάρος του Παναθηναϊκού…
Ο Γκρινιάρης προχθές, μετά τον αγώνα στην Φυλή, όταν άκουσε πως ένας γαύρος με έκανε Πανιώνιο, το βρήκε πολύ παράξενο και αστείο, και σκέφτηκα να γράψω αναλυτικά την ιστορία, όσο ακόμα θυμάμαι τις λεπτομέρειες, ας υπάρχει κάπου γραμμένη, μπορεί έρθει μια μέρα να μην τα θυμάμαι, ας τα έχω κάπου γραμμένα, για να μην καταλήξουν οι αναμνήσεις μου εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Φίλε Δημήτρη, σε έχω χάσει, και μου έχεις λείψει πολύ. Ελπίζω η ζωή σου στην Ελβετία να είναι καλή, να είσαι ευτυχισμένος με την οικογένεια σου, να είσαι πάντα καλά. Τελευταία φορά σε είδα πριν 10 χρόνια περίπου, ελπίζω να σε ξαναδώ.