Greek paraloge

Η Ελλάδα είναι η χώρα των θαυμάτων! Είναι να τρελαίνεται κανένας με το πως έχουν τα πράγματα στην χώρα μας!

Δεν είχα όνειρα να δω τον 11χρονο (τώρα πια) γιο μου σε ρόλο Maradona ή Messi, αλλά για να ξεκολλήσει λίγο από το σπίτι και την τηλεόραση, τον έστελνα τα τελευταία 2-3 χρόνια στις ακαδημίες ποδοσφαίρου του Δήμου Αλίμου, καθώς και τον 9χρονο (τώρα πια) αδελφό του.

Θεωρούσα πως η γυμναστική θα τα ωφελήσει, η δε ενασχόληση τους με ένα δημοφιλές ομαδικό άθλημα θα βοηθήσει τα παιδιά να αποκτήσουν φίλους, καθώς και να έχουν κάποια κοινή ασχολία με τους συμμαθητές και τα άλλα παιδάκια της ηλικίας τους.

Τέλος πάντων, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά, αφού τα παιδάκια είναι πολλά, με αποτέλεσμα να μην μαθαίνουν τίποτα και να μην μπορεί να γίνει πραγματική γυμναστική. Έτσι, όσα παιδάκια είναι κάπως καλύτερα, παίζουν και πρωταγωνιστούν (χωρίς όμως να μαθαίνουν κάτι καινούργιο και να εξελίσσονται...), όσα δε παιδάκια δεν είναι τόσο καλά, περνάνε την περισσότερη ώρα παρακολουθώντας τα άλλα να παίζουν. Στο τέλος βαριούνται, παραιτούνται της προσπάθειας κλπ. Και οι 2 γιοί μου λοιπόν, είχαν καταλήξει στο 3 πουλάκια κάθονται, κατά την διάρκεια της υποτιθέμενης προπόνησης.

Τέλος πάντων, το καλοκαίρι, μετά από πολλά, αποφασίσαμε να ξεκινήσει ο μικρός στο πόλο, στον ΝΟΚ. Ξεκίνησε τελικά τον Σεπτέμβρη, και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με την προπόνηση, το κλίμα, την εξάσκηση και την πρόοδο του παιδιού.Ο μικρός τα πάει καλά, προσπαθεί, κουράζεται, το παλεύει, έχει γενικά βρει τον δρόμο του. Ήδη, μέσα σε ενάμιση μήνα, έχει αλλάξει το σώμα του, έχει ανέβει η φυσική του κατάσταση, έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση, και γενικά έχει ανέβει η ψυχολογία του. Κι  ας ακόμα είναι αρχή, τα αποτελέσματα είναι εμφανή.

Αναζητώντας τι άθλημα αρέσει στον μεγαλύτερο καταλήξαμε στο βόλεϊ, αφού με το ποδόσφαιρο δεν είδαμε προκοπή με ευθύνη και του ίδιου εν μέρει, αλλά κυρίως από το πλήθος των παιδιών και την ανοργανωσιά του διοργανωτή, και δεδομένου ότι είναι αργά (!!!) για να ξεκινήσει αλλού, αφού οι ακαδημίες των ομάδων ασχολούνται με μικρότερα παιδιά και όσα διακριθούν άμεσα ίσως προωθηθούν (εάν έχουν και μπάρμπα στην Κορώνη?), όμως η πλειοψηφία των παιδιών απλώς βολοδέρνει για να εισπράττουν τα σωματεία τα μηνιαία τέλη. Καλύτερο από το να κάτσουν σπίτι και να δούνε τηλεόραση, αλλά... κάποια στιγμή πιθανόν να εισπράξουν πως... απέτυχαν στο να προχωρήσουν ή να διακριθούν.

Πήγαμε λοιπόν στον Πανιώνιο, και αντιμετωπίζουμε το εξής φαινόμενο: Το βόλεϊ είναι γεμάτο κοριτσάκια, τα αγόρια είναι είδος υπό εξαφάνιση στο συγκεκριμένο τμήμα. Δεν είναι ότι καλύτερο να ξεκινάει προπόνηση ο γιος σου και να έχει μαζί 30 κοριτσάκια, και να λέει η προπονήτρια να τρέξει η μια πίσω από την άλλη, και να τρέχει και ο γιός σου μαζί!!! Με την πρώτη ομάδα των κορασίδων, προπονείται και ένα αγοράκι γύρω στα 14-15 χρονών. Ένα μόνο κι εκεί!!!

Κι άντε τώρα είναι αρχή. Ας πούμε ότι προχωράει, μαθαίνει, του αρέσει... Πως και πότε θα παίξει αυτό το παιδί, όταν μόνο κοριτσάκια ασχολούνται με το βόλεϊ?

Βρέθηκα εχθές στον σύλλογο ΠΕΡΑ, και έχουν κι αυτοί τμήμα βόλεϊ. Τους ρώτησα, εάν έχουν αγοράκια, και μου είπαν από την γραμματεία πως έχουν μόνο 5 σε όλα τα παιδικά τμήματα!

Τι θα γίνει στο άθλημα του βόλεϊ σε λίγα χρόνια? Μόνο βόλεϊ γυναικών θα υπάρχει στην Ελλάδα? Οι αντρικές ομάδες θα έχουν μόνο ξένους? Αν είναι δυνατόν!!! Πως έχει καταντήσει έτσι αυτό το άθλημα? Το βόλεϊ είναι ένα άθλημα στο οποίο είχαμε μέχρι πρόσφατα πολλές διακρίσεις, και σε επίπεδο ομάδων αλλά και σε επίπεδο εθνικής, πως κατάντησε σε τέτοια ανυποληψία?

Θα έπρεπε τα σχολεία κλπ να σταματήσουν να σπρώχνουν όλα τα παιδιά στο ποδόσφαιρο και στο βόλεϊ, ή παιδιά που θέλουν να γυμναστούν αλλά δεν τραβάνε στα άλλα αθλήματα, να τα κατευθύνουν προς το βόλεϊ ή όπου αλλού δεν υπάρχει ζήτηση, πχ στο χάντμπολ.

Αυτό μου φαίνεται λογικό, ενώ αυτό που συμβαίνει εντελώς παράλογο.