Άντρας θα πει να μην δειλιάς, όπου κι αν δώσεις μάχη,
Να ξεψυχάς κι όμως να λες, θάνατος δεν υπάρχει!!!
Του άντρα τον εγωισμό, μια πράξη τον τελειώνει,
να βλέπει αυτή που αγαπά, σ' άλλου αγκαλιά να λιώνει...
Άντρας λογάται όποιος μπορεί, τον πόνο να αντέξει,
να'ναι η ψυχή στο στόμα του, και να μη βγάζει λέξη...

Λευτέρης

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Επιτέλους, η χαρά της νίκης στον Πανιώνιο!

Το απόγευμα του Σαββάτου βρέθηκα στο κλειστό στο της Αρτάκης, και παρακολούθησα τον αγώνα βόλεϊ των κοριτσιών του Πανιωνίου για την Α1 γυναικών, εναντίον της ομάδας του Πειραματικού, με τελικό αποτέλεσμα 3-2.
Τα σετ: 26-24, 23-25, 25-22, 22-25, 15-12


 Μπροστά σε πολύ λίγο κόσμο, τα κορίτσια έδωσαν σκληρή μάχη, σε έναν αμφίρροπο αγώνα, στο 3ο σετ που νικήσαμε καθώς και στο 5ο, βρεθήκαμε πίσω στο σκορ, έγινε τρομερή μάχη και ανατροπή στο τέλος των σετ με αποτέλεσμα να έρθει αυτή η δύσκολη νίκη.

Όσοι τυχεροί έζησαν αυτόν τον αγώνα, έφυγαν από το γήπεδο πολύ χαρούμενοι...
2μιση ώρες κράτησε αυτή η μάχη, και επετεύχθη χάρη στην αγωνιστικότητα και το πάθος των κοριτσιών.

Έφυγα με τα παιδιά μου από το γήπεδο, με τρομερά καλή διάθεση, ήταν ένα καταπληκτικό παιχνίδι, με αγωνία, δύναμη και πάθος, και με πολλά χαμόγελα στο τέλος.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μένουν στην μνήμη, είναι οι αναμνήσεις που μόνο ο αθλητισμός χαρίζει σε όσους παίζουν, αλλά και σε όσους παρακολουθούν. Συγχαρητήρια σε όλα τα κορίτσια.

Κάποια στιγμή που βγήκα έξω για ένα τσιγάρο, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με κάποιον (που μου ήταν γνωστή η φάτσα του) που απότι φάνηκε τελικά, είναι ενεργό μέλος του ερασιτέχνη, και παραπονέθηκα γιατί στα παιδικά τμήματα βόλεϊ του Πανιωνίου, δεν υπάρχουν αγόρια!
Μου είπε πως... τα αγόρια προτιμάνε το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ!!

Του απάντησα όμως, πως χωρίς παιδικές ακαδημίες, δεν θα μπορέσει να βρει παίκτες η αντρική ομάδα (που τώρα αγωνίζεται στην Α2), έτσι θα αναγκαστεί να σβήσει το τμήμα! Άλλωστε στον Μίλωνα ας πούμε, υπάρχουν αρκετά αγοράκια στα παιδικά τμήματα. Άρα, με την κατάλληλη προβολή και κάποιες ανακοινώσεις ίσως πως αναζητάμε παιδιά για να γεμίσουν τα τμήματα βόλεϊ, θα μπορούσαν να βρεθούνε παιδιά, έστω και μερικά σπρωχτά από το μπάσκετ!
Τότε μου είπε πως... υπάρχουν ήδη πάρα πολλά κορίτσια, και πως... δεν υπάρχει χώρος-γήπεδο για να προπονηθούν περισσότερα παιδιά!! Πως ο Μίλωνας έχει αγοράκια στο βόλεϊ, γιατί έχει γήπεδο και χώρο για τέτοια δραστηριότητα!
(Άρα, αφού ο Μίλωνας βρίσκει αγοράκια και αφού το πρόβλημα είναι ο χώρος και όχι οι προτιμήσεις των αγοριών στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο, τότε απαντήσεις κλισέ για να μην συζητήσουμε το πραγματικό πρόβλημα, καλύτερα να αποφεύγονται, γιατί όταν κρύβεις ένα πρόβλημα, σταματάς να το βλέπεις κι εσύ, σε βολεύει να το ξεχνάς μέχρι να την πατήσεις...)

Του θύμισα τότε, πως... κάτω από την θύρα 2, υπάρχει ένα γηπεδάκι, στο οποίο προς το παρόν παίζουν μπάσκετ κάποια παιδάκια, παρόλο που είναι μικρό το γήπεδο αυτό για μπάσκετ, ενώ για βόλεϊ (ειδικά για παιδιά) είναι ιδανικό. Άρα χώρος υπάρχει!!! 
Τότε, ο τύπος παραδέχτηκε πως έχω δίκιο, αλλά... εκείνο το γηπεδάκι θέλει γύρω στα 3 χιλιάρικα για να βαφτεί το πάτωμα, πως έχουν ήδη στα χέρια τους τα υλικά για φιλέ κλπ, αλλά τους λείπει το κονδύλι για το βάψιμο... Μου είπε πως υπάρχει αυτή η σκέψη, αλλά τα 3 χιλιάρικα είναι ανασταλτικός παράγοντας.

3 χιλιάρικα για να βαφτεί το πάτωμα?
Ή έστω για να γίνει και κάποιο επιπλέον μερεμέτι?

Δεν υπάρχουν κάποιοι φίλαθλοι-οπαδοί-γονείς παιδιών που αγαπάνε τον Πανιώνιο, να έχουν τεχνικές γνώσεις και ικανότητες, να εργαστούν 1-2-3 μέρες εθελοντικά να βοηθήσουν στην επιβίωση του τμήματος, και στην άθληση των παιδιών του Πανιωνίου και της γειτονιάς μας, που θέλουν να ασχοληθούν με το βόλεϊ? Είμαι βέβαιος πως το κόστος των υλικών, ούτε 500 ευρώ δεν θα είναι, τα υπόλοιπα θα είναι εργατικά και νταβατζηλίκια. Έτσι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις!
Εγώ, διατίθεμαι να κάνω ότι μπορώ, εθελοντικά. Είμαι βέβαιος, ότι εάν επικοινωνηθεί σωστά, θα βρεθούνε πολλοί που να θέλουν κι αυτοί, και να μπορούνε καλύτερα από εμένα. Δεν είναι ανάγκη να ξοδευτούν πολλά χρήματα, δεν είναι εποχές να πετιούνται λεφτά, είναι εποχές να βοηθάνε όλοι, όπως και όσο μπορούνε.

Κάποτε, έψαχνα συνθετικό γρασίδι σαν αυτό που έχουν τα γηπεδάκια 5Χ5. Ξέρετε πόσα ζητούσαν για το τρέχον μέτρο? 35 ευρώ περίπου! Ψάχνοντας, βρήκα ένα λαμόγιο, που χωρίς τιμολόγιο κλπ θα μου το έδινε 18 ευρώ το μέτρο. Επειδή δεν ήθελα να κάνω συναλλαγή με αυτόν τον τύπο, έβαλα κάποια φίλη να ψάξει, που η δουλειά της είναι οι διαμορφώσεις χώρων κλπ, και ξέρετε πόσο το αγόρασε χονδρική, ενώ σε μένα ζητούσαν 35 ευρώ το μέτρο? 8 ευρώ!!! Με το κέρδος του χονδρέμπορα!!! Και με τιμολόγιο φυσικά...

Ο λόγος της υπερκοστολόγησης, είναι πως... συνήθως τέτοια πράγματα αγοράζουν Δήμοι ή  Αθλητικά Σωματεία, πέφτουνε μίζες κλπ. Για την τοποθέτηση ξέρετε τι ζητούσαν? Δεν θυμάμαι πια, θυμάμαι πως ζητούσαν με το τετραγωνικό και όχι με το τρέχον, και έβγαιναν αρκετά κι από εκεί. Φέραμε 2 φίλους Αλβανούς, που κάνουμε παρέα και παίζουν τα παιδιά μας, και βοήθησαν να το βάλουμε με ελάχιστο κόστος υλικών.

Φυσικά, εάν τέτοια "προβλήματα" μένουν κρυφά, ακόμα και να έχει την διάθεση κάποιος να βοηθήσει, δεν μπορεί.Υπάρχουν πάντα φτηνές λύσεις. Αρκεί να μην υπάρχουν λαμόγια τριγύρω, και αυτοί που διαχειρίζονται χρήματα να μην έχουν IQ φυκιού, και να πονάνε τα λεφτά λες και θα βγούνε από την δικιά τους τσέπη.

ΥΓ. Η εικόνα των ακαδημιών βόλεϊ των κορασίδων του Πανιωνίου, είναι εξαιρετική,  και φαίνεται ότι γίνεται πολύ καλή δουλειά. Αυτό έχει δημιουργήσει πρόβλημα υπερπληθυσμού των κοριτσιών που προστρέχουν. Αντιθέτως, η λειψανδρία στα αγοράκια, είναι πολύ έντονη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: