Όπως το κρασί που χρειάζεται συγκεκριμένες συνθήκες για να ωριμάσει, έτσι και οι άνθρωποι ωριμάζουμε αντιμετωπίζοντας την ζωή και τα προβλήματα της, βασισμένοι στις δικές μας δυνάμεις. Δεν ωριμάζει το ίδιο ένας που εργάζεται από τα 20 του χρόνια, και ζει μόνος του, και το ίδιο ένας που ζει με την μάνα του μέχρι τα 40 του, και ζει από τα ενοίκια ή άλλα εισοδήματα που του εξασφάλισε η μαμά.
Δεν είναι τυχαίο, πως ανήλικοι που καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν την ζωή, μπορούν και αποκτούν χειραφέτηση (με δικαστική απόφαση), παρόλο που δεν έχουν φτάσει στην ελάχιστη ηλικία που ορίζει ο νόμος.
Ο νόμος δεν μπορεί να ερευνήσει την πνευματική και την ψυχική ωρίμανση των πολιτών, εκτός κι αν υπάρχουν λόγοι (υγείας) που δικαιολογούν μειωμένο καταλογισμό. Ψυχικές νόσοι ή πνευματικές αναπηρίες, είναι κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις που δικαιολογούν πως ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε ηλικία δικαιοπραξίας, δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, προσωρινά ή μόνιμα...
Υπό αυτό το πρίσμα, οι ενήλικοι ποδοσφαιριστές είναι ίσοι και όμοιοι με όλους τους άλλους εργαζόμενους.
Όμως, κατά την γνώμη μου, οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ώριμοι ενήλικοι, όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Ελέγχονται από τον εργοδότη τους, για το πόσο έφαγαν, τι έφαγαν, τι ώρα κοιμήθηκαν, πως και πότε διασκεδάζουν, πότε θα πηδήξουν, μετακινούνται στον χώρο εργασίας τους με πούλμαν σαν σχολική εκδρομή, τους κλείνουν σε ξενοδοχεία, ο προπονητής τους λειτουργεί σαν μάνα τους και πατέρας τους, ή έστω σαν λοχίας τους, ενίοτε τιμωρούνται σαν σχολιαρόπαιδα που έκαναν αταξία, παρόλο που είναι μαντράχαλοι μέχρι και 35 χρονών, σπανίως ακόμα πιο πολύ. Οι ποδοσφαιριστές έχουν ξεκινήσει από την παιδική τους ηλικία αυτήν την δραστηριότητα, και συνεχίζοντας το ποδόσφαιρο επαγγελματικά, ουσιαστικά παραμένουν μεγάλα παιδιά. Έχουν αξία σαν εμπόρευμα της εταιρίας τους, δανείζονται, πουλιούνται, ανταλλάσσονται, τους επιβάλλονται πρόστιμα, κλπ.
Πως μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να ωριμάσει σαν άντρας και σαν εργαζόμενος πολίτης, όταν τυγχάνει αυτής της αντιμετώπισης?
Πρόσφατα, έγινε αυτό το επεισόδιο μεταξύ Ντιόγκο και Παπαδόπουλου, στα αποδυτήρια της ομάδας, μετά την προπόνηση. Ο Κόκκαλης, τους έβαλε τιμωρία!!! Λες και τσακώθηκε ο 8χρονος γιός μου, με τον δεκάχρονο. Για φανταστείτε να πλακωνόντουσαν στο ξύλο 2 υπάλληλοι σας, στην επιχείρηση σας… Τι θα κάνατε σαν εργοδότης? Θα τους βάζατε κάποια τιμωρία? Αυτό θα το έκανε ο μπαμπάς τους, ή ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου, όχι ένας εργοδότης!
Ένα άλλο που μου προκαλεί εντύπωση είναι το γιατί οι τραυματισμοί των ποδοσφαιριστών δεν αποτελούν εργατικά ατυχήματα. Άλλο εντυπωσιακό, είναι πως ο ένας εργαζόμενος της μιας εταιρείας, τραυματίζει κατά την διάρκεια της εργασίας του, τον εργαζόμενο μιας άλλης εταιρείας, και δεν υποβάλλονται μηνύσεις, αγωγές, κλπ. Εάν ένας εργαζόμενος μου πάθαινε οποιαδήποτε βλάβη από έναν άλλον ανταγωνιστή, άλλης εταιρείας, φανταστείτε τι θα συνέβαινε στην πραγματική ζωή.
Οι ποδοσφαιριστές, είναι μεν εργαζόμενοι, αλλά ούτε χειραφετημένοι είναι παρόλη την ηλικία τους, ούτε μοιάζουν με κανέναν άλλον (πλην τους συναδέλφους τους στο μπάσκετ, και στα άλλα αθλήματα τέλος πάντων)… Είναι φυσικό να κρατάνε μια παιδικότητα, μια ανωριμότητα, βρίσκονται στον κόσμο τους, σε έναν κόσμο που δεν μοιάζει σε τίποτα με αυτό που ζούμε όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.
Θα με ενδιέφερε πολύ η γνώμη σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου