επίλογος

Η Καβάλα είναι μια μέτρια ομάδα, που παίζει όλη πίσω, και περιμένει την μια και μοναδική ευκαιρία για να πετύχει γκολ. Η Εθνική Ελλάδος, με την ίδια τακτική, κέρδισε ολόκληρο Γιούρο, αλλά... το παιχνίδι της Καβάλας δεν βλέπεται. Ο Πανιώνιος επί Λίνεν με τον Φερνάντεζ και τον Τζιμπούρ, έπαιζε μπάλα. Χαιρόσουνα να τον βλέπεις. Και τότε είχαμε κάποια παλτά, αλλά η ομάδα προσέφερε θέαμα, και κατάφερε 2 φορές να τερματίσει στην 5η θέση.

Ο χθεσινός Πανιώνιος, είχε πάθος και τίποτα άλλο, αλλά μετά από μια μακροχρόνια περίοδο δημοσιουπαλληλικής νοοτροπίας και αδιαφορίας, το πάθος αυτό δίνει ελπίδες για το μέλλον. Η ομάδα έχει σοβαρότατο πρόβλημα ρόστερ. Ο βασικός κορμός της ομάδας έχει κάποιους αξιόλογους παίκτες, αλλά σαν σύνολο είναι μέτριο, και από τον πάγκο δεν υπάρχουν λύσεις. Με τον τραυματισμό 2-3 παικτών και το (φυσιολογικό) ντεφορμάρισμα κάποιων άλλων, είναι φυσικό να καταλήξουμε στην σημερινή κατάσταση.
Εάν με τον Παράσχο και με το πάθος καταφέρουμε να την σώσουμε την χρονιά και παραμείνουμε στην κατηγορία, το καλοκαίρι πρέπει να γίνει ένας σοβαρός σχεδιασμός, σοβαρή ενίσχυση της ομάδας, πράγμα που σημαίνει ορθολογική μεν, αλλά και γενναία δαπάνη ενός σοβαρού κεφαλαίου.

Τείνω να πιστέψω πως ο Φερέρα, είχε κάποια δίκια. Όταν δήλωνε πως δεν έχει παίκτες, και με τους υπάρχοντες δεν μπορεί να κάνει πιο σπουδαία πράγματα. Αναγκάστηκε σε κωλοτούμπες, και προσωρινά ήρθαν κάποια αποτελέσματα.
Όταν είδε πως ο άρρωστος δεν είχε ελπίδα, όταν είδε πως δεν επρόκειτο να ενισχυθεί στην μεταγραφική περίοδο, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια. Έκλεισε το στόμα του, και πήδηξε από το καράβι ο πόντικας, για να μην πνιγεί ο ίδιος. Τα ποντίκια πάντα φεύγουν πρώτα.

Κάπου διάβασα για κάποια χρήματα που ξοδεύτηκαν πρόσφατα από τον Τσακίρη, δεν γνωρίζω, αλλά δεν αμφισβητώ το ότι Τσακίρης έχει ξοδέψει μπόλικα χρήματα, για το χόμπι του να είναι ιδιοκτήτης του Πανιωνίου.

Ο Πανιώνιος μου θυμίζει ένα σκάφος, έτοιμο να βουλιάξει. Ο ιδιοκτήτης του, ξοδεύει χρήματα για την επίλυση τρεχόντων προβλημάτων, αλλά το σκάφος παραμένει σαπάκι. Ένα φτιάχνεις, άλλα 10 χαλάνε. Βάζει μαστόρους να φτιάξουν το ντεκ, αλλά καταρέει η μηχανή. Βάζεις μηχανικούς, μπάζει νερά από τα ύφαλα. Είναι ένας κουμπαράς, χωρίς πάτο. Ακόμα και τα χάτς μπάζουν νερά.
Εάν δεν βγει έξω το σκάφος, στο καρνάγιο, και εάν δεν γίνει γενική ανακατασκευή από σοβαρό και οργανωμένο τημ επισκευαστών, εάν δεν γίνει μια σοβαρή δαπάνη αλλά και σωστή δουλειά, το σκάφος θα στοιχίζει, αλλά ούτε έσοδα δεν πρόκειται να φέρει, και όσα λεφτά ρίχνεις απλώς θα χάνονται.
Ο Παράσχος μου θυμίζει παραδοσιακό καραβομαραγκό, δεν έχει στυλ, αλλά έχει εμπειρία στο να βουλώνει τρύπες και μπορεί να μας σώσει.

Με ενέσεις και με πρόχειρες λύσεις όμως, δεν πάμε πουθενά. Αυτήν την στιγμή προέχει να μην βουλιάξουμε, και να φτάσουμε στο λιμάνι σώοι. Μετά είναι η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Θα στείλουμε το σκάφος έτσι, ξανά έξω στο πέλαγος? Θα κάνουμε πρόχειρες επισκευές, ή θα κάνουμε πραγματική ανακατασκευή. Η απόφαση πρέπει να ληφθεί τώρα, γιατί το καλοκαίρι θα έρθει, και θα περάσει γρήγορα. Κι αν δεν έχουν παρθεί από τώρα οι αποφάσεις, για να σηκώσουμε τα μανίκια και στρωθούμε στην δουλειά όταν θα πρέπει, δεν θα μένει χρόνος για αποφάσεις και για να επιτευχθούν οι λύσεις άμεσα.

Κάποτε είχα γνωρίσει τον κυρ Αντώνη από την Ικαρία, που αγόρασε ένα παλιό σκαρί, σε εξαιρετικά καλή τιμή. Το σκάφος ήταν αξιόπλοο. Ο κυρ Αντώνης το έβγαλε στις σχάρες, και το έκανε φύλο και φτερό. Έστειλε τα πάντα για επισκευή, πολλά εξ αυτών επιστρέψανε ίδια, διότι δεν χρειάζονταν κάποια επισκευή. Ξόδεψε 3 φορές παραπάνω από όσο του στοίχισε το σκάφος, για να ελεγχθεί και να αλλάξει κάθε παλιά βίδα, όλα τα ηλεκτρικά, όλα τα υδραυλικά, κλπ. Στο τέλος, είχα θεωρήσει πως ο άνθρωπος αυτός είχε κάνει μια μεγάλη τρέλα, να ξοδέψει τόσα χρήματα σε περιττές επισκευές.

Κάποια στιγμή, έριξε το σκαρί πίσω στην θάλασσα, και έκτοτε έχουν περάσει χρόνια. Πέραν την φυσιολογικής συντήρησης, δεν έχει ξοδέψει άλλα χρήματα, ξέρει το σκάφος του μέχρι και την τελευταία βιδα, ξέρει και εμπιστεύεται τα υλικά που ο ίδιος επέλεξε και επίβλεψε στην τοποθέτηση τους. Χρόνια τώρα οργώνει το Αιγαίο, με μπουνάτσες και μποφώρια, και δεν ανησυχεί για τίποτα.

Αυτό χρειάζεται και ο Πανιώνιος, αλλιώς θα πελαγοδρομεί, τυχαία θα βρίσκει την ρότα του, και κάθε τρεις και λίγο, κάποια παλιά βιδα, κάποιος παλιός σωλήνας, κάποιο παλιό καλώδιο θα τα παίζει, και θα φλερτάρουμε με το ναυάγιο, άσε που μέχρι να δούμε τι φταίει, θα έχουμε χάσει τον δρόμο μας, και τα άλλα σκάφη, κατώτερης δυναμικής και αξίας, θα μας περνάνε στον αγώνα...

Ας ξεχάσει τα ψυχολογικά του ο καπετάν Τσακίρης, δεν είναι ώρα για τέτοια, γιατί θα πνιγούμε. Εμείς θα στενοχωρηθούμε, και αυτός θα χάσει τα λεφτά του. Τώρα είναι η ώρα να γίνει ο ηγέτης του Πανιωνίου, να οδηγήσει το σκάφος στο λιμάνι όπως-όπως, και μετά να σηκώσει τα μανίκια και να στρωθεί στην δουλειά, για να μην ξαναβρεθούμε σε τέτοια χάλια.

Θα δεχτώ επίσης πως... δεν θα γίνουμε ποτέ Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός. Αλλά η φετινή ΑΕΚ των χιλιάδω προβλημάτων και των απλήρωτων παικτών, ο ΠΑΟΚ με τα σοβαρά οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, και ο Άρης που δεν μπορεί να οργανώσει την Λεγεώνα των ξένων του, δεν είναι φόβητρα. Φέτος, ένας σοβαρός Πανιώνιος σαν αυτόν την εποχής του Λίνεν, θα είχε στόχο την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα, και θα την κατακτούσε χαλαρά.

Αλλά με τα φετινά μας χάλια, το επόμενο παιχνίδι με τα Γιάνενα της β εθνικής, μοιάζει (και είναι) ντέρμπυ. Ο Πανθρακικός των 9 βαθμών μοιάζει δύσκολος στόχος, και κάτι Ξάνθες και Λάρισες θα μας βγάλουν την ψυχή. Την Καβάλα που μας νίκησε ήδη 2 φορές στην έδρα μας, την βλέπουμε σαν Μπαρτσελόνα.

Εγώ ένα έχω να πω: Ότι έγινε, έγινε. Ποτέ ξανά τέτοια χάλια. Ποτέ ξανά!!!