O Μιχάλης από την Ερμιόνη

Το περασμένο Σάββατο το απόγευμα, βρέθηκα στην Ερμιόνη. Μετά από αρκετή αναζήτηση, βρήκα μια καφετέρια που είχε Νόβα. Στην καφετέρια δεν υπήρχε ψυχή. Ο ιδιοκτήτης κάτι μαστόρευε, με ρώτησε τι θέλω, και του είπα ότι εάν έχει Νόβα, θέλω να δω τον Πανιώνιο.

Ο τύπος παραξενεύτηκε που είμαι Πανιώνιος, άνοιξε την τηλεόραση και στήθηκα να δω τα χάλια μας...

Λίγο πριν την έναρξη του αγώνα, σκάει μύτη και ο Μιχάλης. Φορούσε το καπελάκι του Πανιώνιου, κι έκατσε στο δίπλα τραπέζι. 

Πανιώνιος? με ρώτησε...

Ναι του είπα φυσικά.

Κι εγώ, τρεις είμαστε εδώ, αλλά οι άλλοι δυο δεν μπόρεσαν να έρθουν...

Κατά την διάρκεια του αγώνα, μιλούσε συνέχεια στο τηλέφωνο, και ενημέρωνε τους άλλους που δεν έβλεπαν τον αγώνα.

Αυτός, ντόπιος από εκεί, πιάσαμε την κουβέντα, συζητήσαμε για τις μεταγραφές που δεν έγιναν, για όσα έχω ακούσει, για τα φιλικά που είδα... Πεταχτήκαμε παρέα στην ευκαιρία του Φανούρη.

Στο ημίχρονο, εγκατέλειψε την κερκίδα μας, κάποιο τηλέφωνο τον ξεσήκωσε να φύγει. Γλύτωσε από τα χειρότερα που ακολούθησαν στο δεύτερο ημίχρονο. Τυχερός ο Μιχάλης, άλλο να το μαθαίνεις ότι έχασες εντός έδρας από τον Ολυμπιακό του Μπέου, άλλο να το βλέπεις.

Αρρωστάκι ο Μιχάλης, ήταν στο Καραϊσκάκη το 79 όταν πήραμε το κύπελλο, μου έλεγε ιστορίες από τους πανηγυρισμούς. Δύσκολη η ζωή να είσαι Πανιώνιος σε μια μικρή κοινωνία όπως η Ερμιόνη, που το δούλεμα και το πείραγμα είναι καθημερινή ασχολία. Μου είπε πως με την μπάλα που παίζαμε επί Λίννεν, ήταν πολύ περήφανος. Όλοι μας, του είπα.

Βαριέμαι να γράψω για τις μεταγραφές που έγιναν και που δεν έγιναν, βαριέμαι του θανατά να ασχοληθώ με το εάν το μοντέλο Τσακίρη-Κιντή θα μας κάνει Λιόν , θέλω να γράψω για την λαχτάρα του Μιχάλη και πολλών άλλων Μιχάληδων να δούνε τον Πανιώνιο, και τελικά βλέπει  από την τηλεόραση ένα άδειο γήπεδο (το θέαμα της κερκίδας ήταν τραγικό) και μια ομάδα επιπέδου γάμα εθνικής να χάνει από μια άλλη βήτα εθνικής, και οι οποίες παρά τα χάλια που έχουν, προσωρινά βρίσκονται στην σούπερ λήγκα.

Που είναι οι φίλαθλοι-οπαδοί του Πανιωνίου, να σταθούν στην εξέδρα και με την παρουσία τους να δηλώσουν ότι είμαστε εδώ, δίπλα στην ομάδα, και κανένας δεν θα μπορέσει να μας κάνει ότι του καπνίσει? Εγκαταλείψανε το καράβι, και αμέτοχοι το παρακολουθούν να βουλιάζει?

Ο Ηρακλής έστειλε 3-4 χιλιάδες στην Αθήνα να διαδηλώσουν, κι εμείς στο γήπεδο μας πόσοι είμαστε? 1000? 1500? Σε μια ομάδα με οπαδούς, θα τολμούσε ο κάθε Κιντής να  τους κοροϊδεύει με τον τρόπο κοροϊδεύει εμάς τόσο καιρό? Για ποιά Λιόν μας μιλούσε? Για ποιούς παίκτες αξίας που θα βασιστεί η ομάδα και θα αναδειχτούν τα ταλέντα? Που πήγαν τα ταλέντα που τόσα χρόνια περιμέναμε να πάρουν ευκαιρίες και να δείξουν την αξία τους? Από αυτούς, ότι καλύτερο διαθέτουμε ήταν τελικά ο Σιόβας? Τόσο ταλαντούχοι ήταν οι υπόλοιποι? Που είναι η φυσική κατάσταση των παικτών, την οποία υποσχέθηκε ο Κιντής? Γίναμε παραλυών, παραλύσαμε! Το μοντέλο Λιόν έγινε μοντέλο παραλυών!

Όλη η κοροϊδία των τελευταίων ετών, έχει οδηγήσει την ομάδα μας να έχει τα σημερινά χάλια, κι αν καταφέρει ο Στόρε να κάνει μαγικά και να τσιμπήσουμε βαθμούς, τίποτα δεν θα αλλάξει το συμπέρασμα πως ο εκπαιδευόμενος μάγος Κιντής έχει ήδη αποτύχει σε όσα εξήγγειλε με την ανάληψη των καθηκόντων του. Λόγια του αέρα, μεγάλα σχέδια, μεγάλες ιδέες, ο Λίννεν μας έπεσε λίγος, ζήτω οι Ρεκομπαχούτοι, κάτω κι αυτοί, ζήτω ο μάστορας της τακτικής Φερέρα, τελικά... ένας Παράσχος μας έσωσε και τώρα παίζουμε Μονόπολυ με πρόεδρο τον Κιντή. Ποιός να είναι άραγε ο επόμενος σωτήρας?

Για να είμαι ειλικρινής, ντρέπομαι τους Μιχάληδες που είναι διασκορπισμένοι σε όλη την Ελλάδα, και που θα αναγκαστούν να κυκλοφορούν με σκυμμένο το κεφάλι και θα εισπράττουν τα κοροϊδευτικά σχόλια των Βαζελόγαυρων και των Δραγουμάνων.

Λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού, η καφετέρια γέμισε με Ολυμπιακούς, που ήρθαν να δουν την δικιά τους ομάδα, εναντίον του Ηρακλή. Με βλέπανε με συμπάθεια και με οίκτο που είμαι Πανιώνιος. Δεν θέλω την συμπάθεια τους, θέλω να τους νικήσουμε και να τους τσούξει, να μας θυμούνται ότι εμείς τους κόψαμε τον κώλο, και όχι μόνο αυτοί, αλλά όλοι οι λεγόμενοι μεγάλοι. Εάν ήμουνα Ηρακληδεύς, θα ήμουνα πολύ περήφανος, γιατί με την επιμονή μου έσωσα την ομάδα μου, και αυτή με αποζημίωσε νικώντας τον Ολυμπιακό. Να τα χέσω τα λόγια του Κιντή. Έργα θέλω να δω, μπάλα, νίκες που θα με κάνουν να κυκλοφορώ με ψηλά το κεφάλι, δεν θέλω να είμαστε παράρτημα κανενός, και να μας φοβούνται, όχι να μας συμπαθούν.

Τέλος, θα πω για άλλη μια φορά πως διαφωνώ με οποιαδήποτε μορφή βίας, αλλά όλες αυτές τις ημέρες, όπου βρέθηκα κάποιοι προσπάθησαν να μου κάνουν πλάκα για το γεγονός ότι κάναμε ζημιές στο ίδιο μας το γήπεδο, μπορώ να πω πως αν μη τι άλλο, είχα την ευκαιρία να εξηγήσω σε πολλούς πως καλύτερα να το κάνουμε μόνοι μας μπουρδέλο, παρά να έπαιζε η ΑΕΚ εκεί, χάρη σε πραξικοπηματική ενέργεια του (πρώην) προέδρου του ερασιτέχνη. Γνώρισα κι έναν φανατικό ΑΕΚτζή, με σημαία της ΑΕΚ στο σκάφος του, και όταν πιάσαμε την κουβέντα λίγο πολύ συμφώνησε πως δεν έπρεπε να γίνει το παιχνίδι στην Νέα Σμύρνη, και πως ήταν μια λύση αυτά που συνέβησαν, για να μην γίνουν χειρότερα. Φυσικά η ατάκα ότι οι οπαδοί έσκαψαν το γήπεδο για να θάψουν το τσεκούρι του πολέμου, είχε μεγάλη επιτυχία.

Μιχάλη, χάρηκα που σε γνώρισα, ελπίζω να σε δω κάποια στιγμή και στο γήπεδο, να παίξει κάποτε τέτοια μπάλα ο Πανιώνιος, που να σε κάνει να έρθεις στην Ν Σμύρνη και να δεις την ομάδα σου από κοντά.

Αντώνης