Η βία στα γήπεδα, είναι ένα φαινόμενο για το οποίο πολλές αιτίες ευθύνονται για την ύπαρξη του. Είναι βέβαιο πως πολύ πιο ειδικοί από εμένα έχουν προ πολλού ασχοληθεί με το θέμα, και έχουν πει την επαγγελματική τους άποψη.

Επειδή όμως οι ειδικοί πολλές φορές έχουν λόγους να συμπεράνουν αυτά που συμφέρουν αυτούς που τους πληρώνουν να πουν την άποψη τους, εγώ σαν μη ειδικός, θα ήθελα να πω την δικιά μου γνώμη.
Αφορμές για την εκδήλωση βίαιης συμπεριφοράς στα γήπεδα, είναι η χαλαρή αστυνόμευση, η ατιμωρησία, ο μιμητισμός των ανεγκέφαλων, το αίσθημα αδικίας που δημιουργείται στους οπαδούς από τις διαιτητικές αποφάσεις, η ανυποληψία του ποδοσφαίρου και το στήσιμο αγώνων ή η υποψία τέλος πάντων περί στημένων αγώνων, η ανωνυμία και η «προστασία» που προσφέρουν στο άτομο η μάζα και ο όχλος, καθώς και άλλες που πιθανόν να παραλείπω.

Όσο κι αν αντιμετωπιστούν οι αφορμές, δεν πρόκειται να εξαλειφτούν τα φαινόμενα, γιατί οι οπαδοί θα βρουν άλλες αφορμές για να εκδηλώσουν βίαιη συμπεριφορά.

Τα αίτια είναι άλλα: Η ενδοοικογενειακή  βία την οποία έχει εισπράξει ο νέος από παιδί, η ενδοσχολική βία, η βία που εισπράττει από την κοινωνία είτε σε κάθε επίπεδο, είτε στους δρόμους, είτε από την έλλειψη οράματος και στόχων για την ζωή του, από την έλλειψη ελπίδας, ιδεολογίας, κλπ.
Όταν κάθεσαι στο σπίτι σου, και βομβαρδίζεσαι από την τηλεόραση με αρνητικά μηνύματα για κάθε τι, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια των παιδιών είναι γεμάτα βία, σκοτωμούς και εξοικειώνονται ο νέος, ο έφηβος και το παιδί με όλη αυτήν την αρνητική ενέργεια, βγαίνεις από το σπίτι σου και είναι σαν να βγαίνεις σε πόλεμο, στα πεζοδρόμια, στους δρόμους, κλπ βρίσκεσαι σε πόλεμο, σε μια ζούγκλα που πρέπει να επιβιώσεις εναντίον όλων των άλλων συνανθρώπων σου, βρίζεις και σε βρίζουν αντί για καλημέρα με τον καθένα, κλέβεις και σου κλέβουν την σειρά, την προτεραιότητα, κινδυνεύεις, πρέπει να επιβιώσεις μέσα σε δρόμους με λακκούβες, με επικίνδυνες διασταυρώσεις, αντιμέτωπος με τον καθένα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σου κάνει ζημιά, να σε σακατέψει ή να σε σκοτώσει, ανά πάσα στιγμή κινδυνεύεις να ληστευτείς, το κράτος είναι απών, δεν σου εξασφαλίζει κανένας την μόρφωση σου, την ασφάλεια σου, το μέλλον σου, σε κυβερνάνε λαμόγια που κατακλέψανε τους πάντες και τα πάντα και αντί να τιμωρούνται γι αυτό και να υποχρεώνονται να φέρουν πίσω τα κλεμμένα, είναι αυτοί που παίρνουν μέτρα για να τιμωρήσουν εσένα που τους ψήφισες και τους ανέχεσαι, αισθάνεσαι ένας άνθρωπος χωρίς παρόν και μέλλον, εάν «τολμήσεις» να διαμαρτυρηθείς για όλα αυτά και πολλά ακόμα πρέπει να αντιμετωπίσεις τον αστυνομικό που θα σε ψεκάσει χημικά, θα σε δείρει, θα σε συλλάβει και θα σου φορτώσει ότι κατηγορία θέλει, όποιος θέλει σηκώνει ένα όπλο και σε σκοτώνει, η ζωή σου ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταστραφεί, κι αν την γλυτώσεις, δεν έχεις καμία βεβαιότητα ότι αύριο θα έχεις τα στοιχειώδη, στο σχολείο σε έμαθαν να παπαγαλίζεις άχρηστες λέξεις, η σκέψη, η κριτική, η γνώση απουσιάζουν από το εκπαιδευτικό σύστημα, μετά την εξουσία στο σπίτι και την όποια βία έζησες εκεί, συνεχίζει να σε βιάζει ο δάσκαλος, ο γείτονας, ο κάθε άγνωστος στον δρόμο… Κι αλλοίμονο σου εάν χρειαστείς νοσοκομείο ή γιατρό!

…και μπαίνεις στο γήπεδο, με κοινή αγάπη για την ίδια ομάδα με τόσους αγνώστους που στην πραγματικότητα έχουν ακριβώς τα ίδια προβλήματα με εσένα, κι ένα ορατό κοινό σημείο, την αγάπη στην ομάδα σας που αδικείται κι αυτή από το σύστημα, την παράγκα, το κατεστημένο, τον συγκεκριμένο διαιτητή, τα λεφτά του αντιπάλου που του επιτρέπουν να αγοράσει καλύτερους παίκτες από την δικιά σου ομάδα!
Πόση υπομονή να κάνεις επιτέλους? Η ομάδα σου έχει πάρει πιο ψηλή θέση από την ίδια σου την ζωή, την οικογένεια σου, την πατρίδα σου!

Πόσο ακόμα να σκύψεις το κεφάλι? Ε όχι, θα τα σπάσεις όλα, θα τα κάνεις όλα πουτάνα, έχεις ανεχτεί τα πάντα, όχι να αδικείται και η ομάδα μας, ανεχόμαστε να ξεφτιλίζεται καθημερινά ο εαυτός μας, η οικογένεια και η πατρίδα μας και δεν μιλάμε, και η υπομονή έχει τα όρια της!!!

Όπως καταλαβαίνετε, η κοινωνική αντίδραση για τα πάντα, είναι αυτό που θάπρεπε να κυριαρχεί στην σκέψη και στις ενέργειες κάθε νέου, κάθε πολίτη, αλλά εξυπηρετεί το σύστημα να ξεσπάει στα γήπεδα. Όλοι αυτοί που ασχολούμαστε με το εάν έπαιξε καλά η ομάδα «μας», εάν «μας» αδίκησε ο διαιτητής, εάν έπαιξε καλά ή όχι ο χι ή ο ψι παίκτης, εάν αξίζει ο προπονητής μας ή όχι, τι δήλωσε ο τάδε ή ο δείνα παίκτης, είμαστε μια χαρά αποπροσανατολισμένοι από το να ασχολούμαστε με τα σοβαρά, με την ίδια μας την ζωή, με τα πραγματικά μας προβλήματα, και το σύστημα που μας κυβερνάει μας κατευθύνει όπως τα πρόβατα ο βοσκός. Μέχρι να τα σφάξει, είναι ο καλός άνθρωπος που τα φροντίζει…

Αυτό που βλέπουμε στα γήπεδα τον τελευταίο καιρό, δεν είναι τίποτα άλλο, παρά το ξέσπασμα της συσσωρευμένης αγανάκτησης που έχει μαζευτεί στον καθένα μας, αγανάκτηση για όλους και όλα, και αντί να στοχεύει στις πραγματικές αιτίες της, λοξοδρομεί μέσα και έξω από τα γήπεδα και καταλήγει σε ακίνδυνες για το σύστημα αντιδράσεις. Μια χαρά τους βολεύει να πρέπει να απολογούμαστε οι οπαδοί μιας ομάδας για την συμπεριφορά μας, αντί να απολογούνται αυτοί που μας κυβερνάνε για την ζωή που μας προσφέρουν.

Γι αυτό θεωρώ τζάμπα μάγκες όσους κάνουν φασαρίες στα γήπεδα. Θα τους θεωρούσα πραγματικούς μάγκες εάν «πολεμούσαν» με τον ίδιο τρόπο εναντίον αυτών που μας κυβερνάνε, εναντίον του κάθε αλήτη που τρώει χρήματα από τον κρατικό κορβανά, εναντίον όσων έχουν και κατέχουν και ζούνε εις βάρος των κορόιδων, που χρεώνουν κάθε νεογέννητο παιδί με δημόσιο χρέος, που του στερούν την εκπαίδευση, την υγεία, την ασφάλεια, το μέλλον και την αξιοπρέπεια.

Η λαμογιά στην χώρα μας έγινε συνώνυμο της εξυπνάδας, ο απατεώνας έξυπνος επιχειρηματίας. Κανένας δεν τιμωρείται, και η τάξη και η ηθική αυτής της χοντρόπετσης κοινωνίας θίγεται μόνο από τις βίαιες αντιδράσεις των ανεγκέφαλων στα γήπεδα. Οι ανεγκέφαλοι είναι πράγματι τέτοιοι, γιατί έχουν λάθος στόχους και λάθος προτεραιότητες, γιατί κάποιοι τους κατηύθυναν εκεί, για να κάνουν την δουλειά τους ανεμπόδιστοι, και αυτοί την πάτησαν και πήραν τον ρόλο. Ξυπνάτε, ο εχθρός δεν είναι η αντίπαλη ομάδα, ούτε καν ο διαιτητής που είναι όντως λαμόγιο. Ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην Βουλή των Ελλήνων, μέσα στα Υπουργεία, ο εχθρός είναι σε κάθε σχέση μας με αυτό το ανυπόστατο κράτος, αυτοί που οδήγησαν την χώρα μας σε αυτό το χάλι έπρεπε να  απολογούνται σε κάποιο δικαστήριο για εθνική προδοσία, κι εσείς πλακώνεστε για σώβρακα και φανέλες, όπως τραγουδούσε ο Τζιμάκος.

Πότε θα διεκδικήσετε μια καλύτερη ζωή, τα στοιχειώδη που έπρεπε να προσφέρει το κράτος πριν τολμήσει να μας φορολογήσει, πριν τολμήσει να ζητήσει το παραμικρό από τους πολίτες?
Τι σημασία έχει σε ποια θέση θα τερματίσει η ομάδα μας, ποιους νίκησε και από ποιους έχασε, όταν η ίδια μας η ζωή είναι τόσο υποβαθμισμένη?

Ξυπνάτε, χανόμαστε και εσείς πολεμάτε τον επόπτη στο σημαιάκι του κόρνερ, αυτό είναι το πρόβλημα σας? Εάν ήταν ή δεν ήταν οφσάιντ μια φάση? Εάν ήταν ή δεν ήταν φάουλ μια φάση? Πόσες νίκες θα κάνει ο Πανιώνιος, για να ανεβάσει κι άλλο το κασέ του ο Τζαβέλας, ο Μανιάτης ή ο Κουμουρτζί?
Τόσο μαλάκες είμαστε?

Το ποδόσφαιρο είναι θέαμα, είναι παιχνίδι, είναι το πείραγμα και το καλαμπούρι που θα κάνουμε μετά το παιχνίδι, δεν είναι πόλεμος. Ο πόλεμος είναι αλλού, κι εσείς ξοδεύεστε σε βλακείες.