Πανιώνιος-ΠΑΟΚ 77-79

Εχθές το απόγευμα, πήγα στο Αρτάκης με τον μικρό μου γιό, να δούμε μπασκετάκι.


Το μπάσκετ το αποφεύγω, γιατί κάνει κακό στα νεύρα μου. Είναι πολύ γρήγορο, και δεν προλαβαίνω να διαχειριστώ το άγχος και τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται κατά την διάρκεια του αγώνα.

Είχα υποσχεθεί όμως στον πιτσιρικά να δει από κοντά τις panthers girls, και ήταν ευκαιρία εχθές, διότι όλα τα άλλα μου παιδιά λείπουν από εδώ κι από εκεί, και δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε, μπαμπάς και γιός.

Από το πρώτο δεκάλεπτο φάνηκαν ξεκάθαρα οι προθέσεις των διαιτητών, αλλά η ευστοχία και η αυτοσυγκέντρωση των παικτών μας, μας έδωσε σαφές προβάδισμα. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, η τσόντα συνεχίστηκε, ο Πανιώνιος ξέφυγε και με 15 πόντους, οι διαιτητές ήταν ανήμποροι να βοηθήσουν τον ΠΑΟΚ, αλλά ο ενθουσιασμός έκανε την άμυνα να χάσει την αυτοσυγκέντρωση της, και κρατήθηκε ο ΠΑΟΚ κοντά στο σκορ τελικά, χάρη σε έναν παίκτη που έπαιζε μόνος του εναντίον όλης την άμυνας μας, τον Μονρώ. Σε κάποια φάση, ο ΠΑΟΚ έδειχνε σχολική ομάδα.

Στην προθέρμανση πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο, οι Παοκτζήδες έβαζαν το ένα καλάθι πίσω από το άλλο, ενώ οι δικοί μας δεν είχαν βγει καν στο γήπεδο. Οι δικοί μας βγήκαν στην προθέρμανση καθυστερημένα και χαλαρά, λες και το παιχνίδι είχε προ πολλού τελειώσει.

Το κακό δεν άργησε να έρθει, η ομάδα ήταν σαν ματιασμένη, βγήκε στο γήπεδο για να χάσει, κι ενώ η ευστοχία όλης της ομάδας του ΠΑΟΚ είχε ανέβει στα ύψη, κάθε επίθεση του Πανιωνίου είτε χανόταν από λάθη των δικών μας, είτε κοβόταν από ανεκδιήγητες διαιτητικές αποφάσεις, που όχι μόνο εξανεμίστηκε η διαφορά των 10 πόντων του πρώτου ημιχρόνου, αλλά τίποτα δεν έδειχνε ότι μπορεί να ξυπνήσει την ομάδα μας.

Επειδή είχα εκνευριστεί πάρα πολύ, κι επειδή με είχαν εκνευρίσει και καμιά 10αριά αλήτες ΠΑΟΚτζήδες οπαδοί που μπήκαν στο γήπεδο μας για να προκαλέσουν με κάθε τρόπο, προτίμησα να φύγω πριν εκνευριστώ κι άλλο, για μεγάλη λύπη του 8χρονου γιού μου, που ήθελε να δει κι άλλο τις μαζορέτες!

Όταν έφτασα σπίτι, είδα στην τηλεόραση τα τελευταία 2 λεπτά. Γενικά, ούτε στην τηλεόραση δεν παρακολουθώ μπάσκετ, γιατί και στην τηλεόραση εκνευρίζομαι, αλλά με την πολυτέλεια των ριπλέι, όσα έδειξαν οι αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι τέλος πάντων, κόπηκε με πεντακάθαρο φάουλ η φάση που θα έδινε στον Πανιώνιο την ισοφάριση, πράγμα που δεν με εξέπληξε φυσικά, και άλλαξα κανάλι να μην βλέπω άλλο.

Αφού το ξέρω το χούι μου, τι το ρισκάρω? Τέλος πάντων.

Αφού δεν έχω παρακολουθήσει τι έχει συμβεί και ο Πανιώνιος από πρωταγωνιστής στο Ελληνικό μπάσκετ, κατάντησε καρπαζοεισπράκτορας, καλύτερα να σχολιάσω όσα είδα, εξωαγωνιστικά.

Το γήπεδο βρωμάει. Μπαίνεις μέσα, και σπάει η μύτη σου από την μπόχα. Σκουπίδια παντού στις κερκίδες πριν καν αρχίσει το παιχνίδι, κάποιος προφανώς θα πληρώνεται από τον Δήμο Νέας Σμύρνης για την καθαριότητα στο Δημοτικό Γυμναστήριο, αλλά είναι βέβαιο πως δεν κάνει την δουλειά του. Τα περισσότερα καθισματάκια έχουν χαλασμένες πλάτες, και όπως ακουμπάς, δεν στηρίζεται η πλάτη σου. Ποιος ξέρει τι φαγοπότι θα πέφτει και στην συντήρηση του γηπέδου! Πλαστικές καρέκλες είναι, για όνομα του Θεού, πόσο δύσκολο να είναι συντηρημένες?

Ο εξαερισμός απαράδεκτος, ακόμα πιο απαράδεκτο το ότι κάποιοι ανάβουν βεγγαλικά μέσα στο κλειστό γήπεδο, κάποιοι καπνίζουν ενώ οι αθλητές πρέπει να τρέχουν και να αγωνίζονται. Απίστευτα πράγματα. Στο τέλος κάπνισα κι εγώ, αφού κανένας δεν σέβεται τίποτα, γιατί εγώ να κάνω την εξαίρεση?

Οι μαζορέτες δεν μου άρεσαν από κοντά. Εκτός του ότι ήταν ασυντόνιστες, τα προγραμματάκια τους ήταν φτωχά, δεν εντυπωσιάστηκα, θα έλεγα πως με απογοήτευσαν. Άσε που είναι μισοριξιές. Στην τηλεόραση φαίνονται αλλιώς, όταν τις βλέπεις. Από κοντά, έμοιαζαν υπερβολικά αδύνατες και μπασμένες. Παλιά, είχα βρεθεί στο Ειρήνης και Φιλίας για κάποια δουλειά, και είχα παρακολουθήσει τις μαζορέτες του Ολυμπιακού, και με είχαν εντυπωσιάσει. Ποιος ξέρει, πιθανόν και στις μαζορέτες, ανάλογα την αξία της ομάδας, είναι και οι γκόμενες. Τι να πω!

Από τους παίκτες του Πανιωνίου, μου άρεσε ο Ζορόφσκι και ο Ερτσεγκ στο πρώτο ημίχρονο. Ο ένας (τουλάχιστον) εκ των διαιτητών, ήταν αδελφή του ελέους, ξεφωνημένη και τελειωμένη. Εάν τον έπιανα στα χέρια μου, θα τον σαμπάνιαζα. Είναι λάθος να συχνάζω σε τέτοια μέρη, είναι θέμα χρόνου να πλακώσω κανέναν στο ξύλο, ιδίως έναν ψηλό Μπακοτζή ήθελα να του σπάσω τα μούτρα, κι όταν είδα πως είναι θέμα χρόνου να χάσω τον αυτοέλεγχο μου, την έκανα με ελαφρά.

Άντε και του χρόνου, εάν ξαναπάω σε γήπεδο μπάσκετ, θα σας ξαναγράψω όσα είδα και κατάλαβα. Για παρόμοιους λόγους δεν πάω στο πόλο. Εκεί οι διαιτητές κάνουν παιχνίδι, ότι θέλουν βλέπουν, ότι δεν θέλουν δεν βλέπουν, κι εγώ εκνευρίζομαι. Όχι ότι στο ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν είναι πουλημένα με τα κοράκια, αλλά δεν αδικείσαι σε κάθε φάση, έχεις δε και αρκετό χρόνο από το ένα σφύριγμα μέχρι το επόμενο, να ηρεμήσεις.


Παράκληση προς την ΠΑΕ: Βάλτε μαζορέτες και στο ποδόσφαιρο, αλλά πιο μπαμπάτσικες ρε παιδιά, να χορταίνει το μάτι!