Μνήμες...

Έβλεπα εχθές αυτόν τον άθλιο Παναθηναϊκό, που έχασε τελικά 1-0 από την επίσης άθλια Γκαλατά Σαράι, και θυμήθηκα την ομάδα μας, προ Φερέρα.

Τότε που είχαμε στην ομάδα μας τον Λάμπρο Χούτο, και που όλες οι επιθετικές ενέργειες είχαν σαν στόχο τον Λάμπρο, ο οποίος θύμωνε με τους συμπαίκτες του γιατί η πάσα πήγε λίγο πιο πίσω ή λίγο πιο μπροστά, με μακρινές γιόμες όλοι προσπαθούσαν να βρούνε τον Λάμπρο, αλλά είχε ήδη κουραστεί και δεν έτρεχε για να προλάβει την μπάλα, ήταν μόνιμα σε θέση οφσάιντ ή έπεφτε με το παραμικρό, και όταν κατάφερνε σε 2-3 φάσεις να έχει την μπάλα, δεν έδινε πάσα ούτε το αριστερό στο δεξί του πόδι.

Ο πολύς Ζιμπριλ Σισέ, είναι ένας Λάμπρος Χούτος, σε πιο καμμένο. Πως είναι το καζάν ντιμπι σε σχέση με το ταού κιοκσού? Κάπως έτσι.

Θυμήθηκα τότε που τρώγαμε ένα γκολ, και τελείωνε το παιχνίδι. Και στο Καραϊσκάκη, και στο Σαμιγιέν αρήνα, ο ΠΑΟ σε καμμία στιγμή δεν έδειχνε ικανός να παίξει μπάλα και να πλησιάσει καν στην ισοφάριση, δεν υπήρχαν παίκτες σαν τούς δικούς μας σήμερα, που τρέχουν, μαρκάρουν, και προσπαθούν μέχρι το 90φεύγα.

Η ανάπτυξη του παιχνιδιού, ήταν προφανής και μονόπλευρη, οι μέτριοι αμυντικοί της Γκαλατά είχαν εύκολο βράδυ, όπως τότε που εμείς, έπρεπε να στείλουμε την μπάλα στον Ρεκόμπα, και εάν δεν περνούσε από αυτόν, επίθεση δεν γινότανε, με αποτέλεσμα να του την πέφτουν 2 και 3 παίκτες, και να του παίρνουν την μπάλα, και εμείς ονειρευόμασταν τι θα γινότανε, εάν ο Ρεκόμπα μπορούσε να τροφοδοτήσει κάποιον.

Κι έτσι με τα πολλά, θυμήθηκα πως ο Ρεκόμπα, εξακολουθεί να είναι παίκτης της ομάδας μας!!! Πιο πολύ στενοχωριέμαι όταν δεν παίζει ο Φανούρης (όταν δεν παίζει), παρά που δεν παίζει ο Ρεκόμπα. Με το που το συνειδητοποίησα, δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω, και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Είναι γεγονός, πως τώρα η ομάδα μας λειτουργεί σαν ομάδα, τώρα δεν περιμένουμε το γκολ από έναν Χούτο αλλά ακόμα και ο Όμο ή ο Καστελιόνε καθαρίζουν τα παιχνίδια (και για έναν Όμο είναι φυσιολογικό να καθαρίζει, αλλά να καθαρίζει και ο Καστελιόνε παρόλο που δεν τον λένε Άζαξ?)...

Συγκρίνοντας τον Πανιώνιο με τον Παναθηναϊκό που αντιμετωπίσαμε πριν 3 αγωνιστικές, με τον Παναθηναϊκό του ντέρμπυ με τον Ολυμπιακό και με τον χθεσινοβραδινό Παναθηναϊκό με την Γκαλατά, ο μόνος λόγος που είναι μπροστά μας τόσους βαθμούς στο πρωτάθλημα, είναι η κακή αρχή που κάναμε, και το χρώμα της φανέλας του, καθώς και το σηματάκι επάνω της. Στο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ μπήκαμε μουδιασμένοι, φοβισμένοι, με λάθος στημένη άμυνα, αλλά από το σημείο που μπήκε ο Λάτκα και μετά, μονάχα μια ομάδα υπήρχε στο γήπεδο, εμείς.

Εαν παραμείνουμε έτσι, σε πολύ καλή φυσική κατάσταση και με καλό κλίμα στα αποδυτήρια, εάν ανέβει η αυτοεκτίμηση και η αυτοπεποίθηση της ομάδας και του προπονητή, δεν υπάρχει παιχνίδι που δεν μπορούμε να πάρουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε, και να κάνουμε στο τέλος του χρόνου τον απολογισμό, και να είμαστε πολύ ψηλά στην βαθμολογία. Σήμερα, παίζουμε την καλύτερη μπάλα στην Ελλάδα, και μπορούμε ακόμα καλύτερα. Έχουμε κέντρο και επίθεση που βγάζει φωτιά. Αρκεί να μην αρχίσουμε το ξεπούλημα, και να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα και καβαλήσουμε καλάμια.