Γιατί τότε το 1969 εκεί είχε ο πατέρας μου πιο πολλούς φίλους.
Γιατί μου άρεσαν πολύ τα χρώματα της ομάδας.
Γιατί μου άρεσε που σε ένα δημοτικό 600 παιδιών ήμουν ο μόνος Πανιώνιος.
Γιατί μπορούσα να κάθομαι πίσω από το τέρμα και να μαζεύω τις μπάλες δίπλα στους αγαπημένους μου παίκτες.
Γιατί έμαθα ότι ήταν η πιο ιστορική ομάδα της Ελλάδας.
Γιατί οι ρίζες της ήταν από τη γενέτειρα των παππούδων μου.
Γιατί μεγαλώνοντας κατάλαβα τι αντιπροσώπευε αυτή η ομάδα.
Γιατί πάντα πήγαινε κόντρα στο κατεστημένο που τόσο σιχαινόμουν.
Γιατί όσο πιο πολύ πλήρωνε αυτή την κόντρα τόσο πιο πολύ τον αγαπούσα.
Γιατί όσες φορές κι αν τον λύγισαν γρήγορα ξανασηκώθηκε.
Γιατί έτσι έμαθα την έννοια της διαφορετικότητας.
Γιατί πολλοί από τους καλύτερους παίκτες της χώρας βγήκαν από αυτή την ομάδα.
Γιατί όσους κι αν μας έκλεβαν πάντα βγάζαμε καινούριους.
Γιατί δεν με νοιάζει αν θα τη δω να παίρνει ποτέ πρωτάθλημα.
Γιατί πάντα θα έχω ένα λόγο να γκρινιάζω.
Γιατί δεν υπάρχει άλλη ομάδα που να έχει εξέδρα με όνομα “υβριστικά”.
Γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν θα κερδίσεις η θα χάσεις.
Γιατί το τελευταίο δεκάλεπτο κάθε αγώνα μας μοιάζει με βιβλίο του Στίβεν Κινγκ.
Γιατί μπορεί να τσακωθείς με το διπλανό σου στην εξέδρα απλά γιατί ένας παίκτης έδεσε στραβά τα κορδόνια του.
Γιατί όπου κι αν βρεις Πανιώνιο γίνεται αμέσως φίλος σου.
Γιατί θεωρούμε ότι μόνο εμείς έχουμε δικαίωμα να βρίζουμε τους παίκτες της ομάδας μας.
Γιατί αντίθετα με τους άλλους πιστεύουμε ότι η ομάδα μας είναι μεγάλη, ίσως γιατί πράγματι είναι.
Γιατί μόνο οι επιτυχίες της ομάδας μας είναι εκατό τα εκατό άξιες.
Γιατί μόνο εμείς έχουμε κάνει την “υπέρβαση” αυτοσκοπό χωρίς να τη θέλει ουσιαστικά κανένας.
Γιατί ποτέ κανείς από Πανιώνιος δεν θα γίνει άλλη ομάδα.
Γιατί πιστεύουμε ότι είμαστε η μόνη ομάδα που θα έπαιζαν τζάμπα οι μεγαλύτεροι παίκτες του κόσμου.
Γιατί ένας Πανιώνιος ξέρει πάντα τα οικονομικά, προπονητικά και αγωνιστικά θέματα της ομάδας καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ακόμη και Πανιώνιο.
Γιατί μόνο ο Πανιώνιος μπορεί να αντέξει την τρέλα μας και μόνο η τρέλα μας μπορεί να αντέξει τον Πανιώνιο.
Γιατί άσχετα με όλα τα άλλα, για εμάς η ομάδα, ο πρόεδρος και ο προπονητής θα είναι πάντα οι καλύτεροι.
Γιατί…γιατί…γιατί…
Γιατί πάνω από όλα Ο ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ…
“όσο μας πληγώνεις ,
τόσο μας πωρώνεις”
Griniaris
(Σχόλιο: πολύ καλό κείμενο, δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο, παρά να το αντιγράψω και εγώ...)
1 σχόλιο:
Δεν ήθελα να αλλοιώσω το κείμενο του "Γκρινιάρη", προσθέτοντας ή αφαιρώντας δικούς μου λόγους...
Έχω απλώς μπολντάρει αυτά που με εκφράζουν περισσότερο.
Λοιπόν, αυτό που πιο πολύ με ιντριγκάρει να είμαι Πανιώνιος, είναι ότι:
Συνήθως είμαι συνήθως ο μόνος Πανιώνιος, όπου κι αν έχω βρεθεί! Όταν όμως βρεθεί άλλος, άσχετα τι μας χωρίζει, άσχετα τι χαρακτήρα έχει (και έχω), άσχετα τι έχει προηγηθεί μέχρι να ανακαλύψουμε ότι είμαστε και οι δυο συμπανιώνιοι, γινόμαστε άμεσα φίλοι!!!
Κάθε νίκη, κάθε ισοπαλία εκτός έδρας, κάθε θέση πιο πάνω από τον πάτο της βαθμολογίας, είναι αιτία και αφορμή για να χαίρομαι.
(Σε αντίθεση με τους οπαδούς των άλλων υποτιθέμενων μεγάλων ομάδων, που θεωρούν την νίκη αυτοσκοπό)
Γιατί τις προάλλες, μετά την νίκη μας με την ΑΕΚ, κι ενώ βρισκόμαστε στην 4η θέση περίπου 15 βαθμούς πίσω από την πρώτη θέση, κάποιοι φωνάξαμε (και το εννοούσαμε) νάτοι, νάτοι, οι πρωταθλητές!!!
Γιατί είμαστε μεγάλη ομάδα, αλλά όταν παίζουμε με μεγαλύτερες ομάδες, παραδεχόμαστε την ανωτερότητα τους. Όταν παίζαμε με μια από τις μεγάλες ομάδες, την Μπαρτσελόνα, πανηγυρίζαμε και στα γκολ του αντιπάλου!!!
Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τα παιδιά μου να υποστηρίζουν άλλη ομάδα, πλην του Πανιωνίου.
Γιατί ο πατέρας μου ήταν ΑΕΚτζής, και παρόλο που με τραβολογούσε στην Νέα Φιλαδέλφεια την εποχή του Φάντροκ και του Μπάρλου, ο αγαπημένος μου παίκτης εκείνη την εποχχή δεν ήταν ο Μίμης Παπαϊωάννου, αλλά ο Αρδίζογλου, που ήταν διαφορετικός. Είχα πάει και στην λεωφόρο 2-3 φορές, αλλά ούτε ο Πανθηναϊκός μου άρεσε. Ενώ όταν πήγα στο γήπεδο του Πανιωνίου πρώτη φορά το 1977 (παρέα με έναν φίλο μου που ήταν γαύρος), αμέσως κατάλαβα ότι αυτή ήταν η ομάδα μου.
Γιατί ήμουνα ο μόνος στο σχολείο μου αλλά και σε όλη την γειτονιά μου που ήμουνα Πανιώνιος, και όταν απορούσαν γι αυτό, εγώ φτιαχνόμουνα...
Και πάνω απόλα, γιατί ξέρω πως ο Πανιώνιος είναι η πιο μεγάλη ομάδα της Ελλάδας, απλώς... δεν έχει φτάσει ακόμα ο καιρός να το καταλάβουν και οι υπόλοιποι.
Δημοσίευση σχολίου