Θα πεινάσουμε?

Ναι, θα πεινάσουμε! Αφού δε μαγειρέψαμε όταν έπρεπε, σαν των φρονίμων τα παιδιά, είναι φυσικό να πεινάσουμε. Άλλωστε δεν γίνεται να πεινάει ο άλλος δίπλα σου, κι εσύ να ελπίζεις ότι θα παραμείνεις χορτάτος.

Θα παρθούν νέα μέτρα, θα επιβληθούν φόροι στο φυσικό αέριο, ανάλογοι με αυτούς του πετρελαίου, θα αυξηθεί κι άλλο ο ΦΠΑ, θα επιβληθούν κι άλλοι φόροι και αύξηση εισφορών, κι όλα αυτά για να πάρουν αυτοί που μας κυβερνάνε μια δόση νέων δανεικών, που θα υποθηκεύσει κι άλλο το μέλλον της χώρας μας. Το φαγοπότι τους καλά κρατεί, μέχρι να επέλθει η τελική πτώχευση.

Γιατί να δώσουμε Γη και ύδωρ για να πάρουμε άλλη μια δόση δανείου, που απλώς θα παρατείνει το πρόβλημα και θα το μεγαλώσει κι άλλο? Μοιάζουμε με κάτι χοντρούς που θα κάνουν δίαιτα από Δευτέρα, και πλακώνονται το Σαββατοκύριακο στα κοψίδια.

Εάν είναι να πεινάσουμε τελικά, ας πεινάσουμε σήμερα, τι νόημα έχει να το αναβάλλουμε? 

Έχω πει από καιρό, πως ο Πανιώνιος μοιάζει με μικρογραφία της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο. Είμαστε μια μικρογραφία της κοινωνίας, κάποιοι τα φάγανε, κάποιοι αδιαφορούσαν ή εθελοτυφλούσαν, κάποιοι διοίκησαν με στόχο το παρόν και την κάβλα τους, και όχι το μέλλον.

Το θέμα δεν είναι να βρούμε ενόχους, άντε και τους βρήκαμε, ε και τι με αυτό? Θα αλλάξει η κατάσταση που πρέπει να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε? Το θέμα είναι να ξυπνήσουμε, και να κάνουμε κάτι από δω και πέρα. Εμείς, όχι αυτοί που μας οδήγησαν εδώ.

Η ομάδα του Πανιωνίου στο πόλο, δίνει αγώνα για την κατάκτηση της τρίτης θέσης που οδηγεί στο "champion league" του πόλο. Άντε και βγήκαμε τρίτοι, πως θα χρηματοδοτήσουμε του χρόνου τα έξοδα της συμμετοχής μας, και με ποιό ρόστερ θα παίζουμε? 

Η ομάδα πρέπει άμεσα να γίνει πραγματικά "ερασιτεχνική" και να επενδύσουμε στο μέλλον, στους νέους και στους εφήβους της ομάδας μας. Δεν είναι λογικό τα λειτουργικά έξοδα της διατήρησης της πρώτης ομάδας σε επίπεδο πρωταθλητισμού, να καταστρέφουν το μέλλον!

Πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις. Για μένα, είναι πιο σημαντικό να παραμείνει ο Κοντοές στην ομάδα μας, παρά οτιδήποτε άλλο. Γιατί ο Κοντοές μπορεί να γίνει η σημαία του συλλόγου, ένα παιδί που αγαπάει την ομάδα μας και ζώντας το όνειρο του να παίξει σε εμάς, έδειξε πάθος και ζήλο, και προόδευσε "παικτικά". 

Κατά τα άλλα, ναι, θα πεινάσουμε όπως είπα και προηγουμένως. Ας πεινάσουμε. Να επενδύσουμε όμως ότι απέμεινε, όχι στην (αποτυχημένη) διατήρηση ενός λανθασμένου μοντέλου, αλλά στο μέλλον, στους νέους, πρέπει να τα δώσουμε όλα για να σώσουμε το αύριο των νέων. Το σήμερα είναι έτσι κι αλλιώς χαμένο παιχνίδι.

Με τρελαίνει που η αγωνία όλων είναι οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, και κανένας δεν αγωνιά που η μόνη προοπτική ενός νέου ανθρώπου είναι να σηκωθεί να φύγει από την χώρα!!! Και βέβαια θα πεινάσουμε. Αλλά σε μια οικογένεια που αντιμετωπίζει προβλήματα, δεν πεινάνε τα παιδιά για να συνεχίσουν να τρώνε οι γονείς, αλλά στερούνται οι γονείς για να φάνε έστω ένα ξεροκόμματο τα παιδιά τους. Αυτό πρέπει να κάνει η χώρα μας, το ίδιο και η μικρογραφία της, ο Πανιώνιος.

Δεν νομίζω να διαβάζει τα κατεβατά μου ο Κοντοές, αλλά εάν μια στο εκατομμύριο το κάνει, θα ήθελα να του πω μονάχα τούτο: Μπορώ να το καταλάβω να φύγεις και να πας στην Γερμανία, σαν τον Τζαβέλα. Το να πας στην ΑΕΚ είναι μεγάλο λάθος. Φεύγεις από έναν σύλλογο με προβλήματα, για να πας σε έναν άλλο με μεγαλύτερα. 

Μπορώ να καταλάβω έναν νέο να φύγει από την χώρα για αναζήτηση καλύτερης τύχης, όμως εγκαταλείποντας την χώρα, την παραδίδετε σε αυτούς που την έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Οι νέοι πρέπει να αγωνιστούν εδώ για ένα καλύτερο και διαφορετικό μέλλον, όχι να φύγουν.

Ο αθλητισμός μας διδάσκει πως με σκληρή δουλειά, με υπομονή κι επιμονή, είναι θέμα χρόνου να έρθει το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα έρχεται μόνο με την ομαδική δουλειά, ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί, και συμμετέχει στην σύνθεση ενός συνόλου. Το υπέρλαμπρο αστέρι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, είναι ο Λιονέλ Μέσσι. Χωρίς να έχει δίπλα του έναν Ινιέστα, έναν Τσάβι, χωρίς την τρεχάλα του Αμπιντάλ και του Άβλες, χωρίς τον Πικέ και τον Πουγιόλ, χωρίς όλη την ομάδα που τον περιβάλλει, δεν θα γινότανε ποτέ κάτι παραπάνω από έναν Φετβατζίδη. Όλοι θαυμάζουν τον Μέσσι και την Μπαρτσελόνα, ακόμα και οι αντίπαλοι παραδέχονται την ανωτερότητα τους, αλλά αυτό που βλέπουμε σήμερα, είναι το αποτέλεσμα μιας σοβαρής και συστηματικής δουλειάς 20-30 ετών. Όταν θα σχεδιάσουμε κι εμείς ένα πλάνο, και το ακολουθήσουμε πιστά, ένα πλάνο για το μέλλον και όχι για το παρόν, τότε ακόμα κι αν πεινάσουμε εν τω μεταξύ, θα έχουμε ελπίδα. Όσο μας ενδιαφέρει μόνο το τώρα και η καλοπέραση μας, το μέλλον είναι και θα παραμείνει δυσοίωνο.