να γίνουμε Άγγλοι...

Μετά από ένα μίνι οδοιπορικό σε 2 γήπεδα της Αγγλίας, μπορώ να πω ανεπιφύλακτα πως το μέλλον γενικότερα, και ειδικότερα του Πανιωνίου, είναι να γίνουμε σαν τους Άγγλους και σαν τις αγγλικές ομάδες.

Αν πω ότι δεν ζήλεψα, θα πω ψέμματα. Μια ομάδα μια μικρής πόλης, η Νόριτς έπαιζε το Σάββατο με την ομάδα της Τσέλσι, των εκατομμυρίων του Αμπράμοβιτς και των ποδοσφαιριστών με βαριά ονόματα στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Στο γήπεδο ήταν μια μεγάλη γιορτή, και το τελικό αποτέλεσμα 0-0.

Αστυνομία πουθενά, ελάχιστοι στον δρόμο για την κυκλοφοριακή τάξη, σωματικοί έλεγχοι και άλλα τριτοκοσμικά πουθενά, νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά γεμίσανε το γήπεδο, πολλές γυναίκες και πολλά παιδιά. Οι οπαδοί της Τσέλσι σε μια κερκίδα, χωρίζονταν από τους γηπεδούχους από μια αραιή σειρά από σεκιουριτάδες, ούτε μια στιγμή δεν κοίταξαν οι μεν τους δε, ο διπλανός τον διπλανό που υποστήριζαν διαφορετικές ομάδες. Συνθήματα μόνο υπέρ της ομάδας τους, ούτε βρισιές, ούτε ασχήμιες.

Διάφορες μασκότ και ένας κλόουν γέμισαν τον χώρο του γηπέδου πριν την έναρξη του αγώνα, τα παιδάκια που συνοδεύανε την ομάδα πριν την έναρξη παρουσιάστηκαν ένα ένα, με το ονοματεπώνυμο του, την ηλικία, τα χόμπι και τις ασχολίες του, μια οικογενειακή γιορτή από την αρχή μέχρι το τέλος. 

Παρακολουθούσα και βιντεοσκοπούσα σαστισμένος, ακόμα και τα βρώμικα έξω από το γήπεδο, ήταν νοστιμότατα και αρκετά καθαρά θα έλεγα. Η κόρη μου που ζει σε αυτήν την πόλη της Αγγλίας, είχε έρθει κάποιες φορές στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης, πρώτη φορά πήγε στο γήπεδο της Νόριτς, και αποφάσισε του χρόνου να πάρει διαρκείας. Αυτό τα λέει όλα.

Παρακολούθησα και το κρίσιμο παιχνίδι της Άρσεναλ εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. 1-2 τελικό. Κρίσιμο παιχνίδι, γιατί παιζότανε για τους φιλοξενούμενους εάν θα παραμείνουν στην διεκδίκηση της πρώτης θέσης στο πρωτάθλημα, ενώ οι γηπεδούχοι διεκδικούσαν την πιθανότητα τους να διεκδικήσουν την τρίτη θέση του πρωταθλήματος, δεδομένου ότι λίγο πριν την έναρξη του αγώνα οι Τότεναμ είχε ήδη ηττηθεί από την έτερη διεκδικήτρια του πρωταθλήματος, την Σίτυ.

Η αγωνία και το άγχος των οπαδών ήταν ορατά στην ατμόσφαιρα. Όμως οι γύρω δρόμοι που οδηγούσαν στο γήπεδο, γεμάτοι κόσμο σαν να βρίσκονται σε εκκλησία, οι πολλοί με τα διακριτικά της Άρσεναλ, αλλά και γκρουπ οπαδών της Γιουνάιτεντ όλοι μαζί!!! Δεν ήταν τόσο πανηγυρικό το κλίμα στο γήπεδο, όπως στο Νόριτς, λιγότερα τα γυναικόπαιδα, αλλά είδα το πιο συγκλονιστικό απόλα: Μπροστά μου έκατσε ένας τυφλός οπαδός με διαρκείας, σε ακριβή θέση, ο οποίος δεν βλέπει τίποτα μεν, άκουγε όμως με ακουστικά την μετάδοση και αισθανότανε την ατμόσφαιρα και την ένταση που μόνο στο γήπεδο μπορεί να αισθανθεί κάποιος, ακόμα κι αν δεν βλέπει.

Είδα πολλούς  με αναπηρικές καρέκλες, μέσα στον κόσμο στις εξέδρες, όχι σε κάποιες ειδικές θέσεις στην άκρη του γηπέδου. Όταν μπήκαν τα γκολ της Γιουνάιτεντ, εκκλησία όλο το γήπεδο, οι οπαδοί των φιλοξενούμενων χαιρόντουσαν, οι γηπεδούχοι μούγκα στην στρούγκα. Καμία αντιδικία, το παραμικρό. Με το σφύριγμα της λήξης, αποδοκιμάστηκε ο Βεγκερ για την αλλαγή που έκανε με τον Αρσάβιν. Οι οπαδοί συζητούσαν πως δίκαια έχασαν, αφού δεν έπαιξαν όσο καλά χρειάστηκε. Συνθήματα μόνο υπέρ της ομάδας του ο καθένας. Λες και δεν υπήρχαν αντίπαλοι οπαδοί.

Στο τέλος του παιχνιδιού, χιλιάδες κόσμου στους δρόμους, οι μεν και οι δε όλοι μαζί, το μόνο που ακουγότανε είναι τα βήματα του κόσμου στον δρόμο, ο δρόμος γεμάτος κόσμο, εκεί είναι που είδα τον ρόλο της αστυνομίας: Να κόβει την κίνηση των αυτοκινήτων, και να κόβει κάποιον αντίστοιχο χρόνο τον κόσμο για να περάσουν και κάποια αυτοκίνητα.Μια ήσυχη λαοθάλασσα, πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που κατευθυνότανε προς το μετρό και τα λεωφορεία.

Εάν θέλουμε να υπάρχει λόγος να γυρίσει στα γήπεδα και να μην είναι οπαδοί άλλων ομάδων της Ελλάδας, να φέρουμε όλη την Νέα Σμύρνη να περνάει ένα ευχάριστο απόγευμα στο γήπεδο όταν παίζουμε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, καθώς και σε όλα τα άλλα αθλήματα που προάγει ο σύλλογος μας, τότε πρέπει πάση θυσία να μιμηθούμε τους Άγγλους, να το κάνουμε σαν γιορτή, να το δούμε σαν παιχνίδι, να χαίρεται ο κόσμος και να είναι περήφανος για το ήθος της ομάδας με την οποία περνάει ευχάριστα την ώρα του.

Ούτε με τα λεφτά, ούτε με τον τσαμπουκά και την αλητεία μπορούμε να τους ανταγωνιστούμε. Μπορούμε όμως να προάγουμε ήθος. Αυτό μπορεί να γίνει η Πανιώνια διαφορετικότητα. Αλλιώς είμαστε ξεγραμμένοι να είμαστε κακές απομιμήσεις των "μεγάλων" του ΠΟΚ.

Εγώ δεν θα ξαναβρίσω κανέναν αντίπαλο ή διαιτητή. Θα αλλάξω. Η μόνη διαμαρτυρία για κακές διαιτησίες ή συμπεριφορές, το σφύριγμα. Ας ξοδέψουμε αλλού την τεστοστερόνη μας, δεν χρειάζεται να την ξοδεύουμε στα γήπεδα, άντε να δούνε και λίγη χαρά οι γυναίκες μας.

Υπόσχομαι σύντομα να ανεβάσω βιντεάκι με μερικά από όσα με εντυπωσίασαν. Δυστυχώς δεν μπορούσα να τραβήξω περισσότερα από το Έμιρειτς, αφού μου κάνανε προειδοποίηση να μην τραβάω αφού απαγορεύεται, ενώ φοβήθηκα μην φάω ξύλο και δεν τράβηξα πλάνα στις τουαλέτες (!!), μιλάμε κόσμος, ουρά, ευταξία και καθαριότητα, ζήλεψα, εμάς μας έχουν σαν τα ζώα.