Στο ίδιο έργο θεατές άλλη μια φορά... Τα κοράκια δόσανε το προβάδισμα στον Ολυμπιακό, άλλη μια φορά η ομάδα μας δεν είχε αρχή και τέλος στο παιχνίδι, με την διαφορά ότι με κάποιες μαγικές μπαλιές του Ρεκόμπα, καταφέραμε να γυρίσουμε το παιχνίδι σε 2-1 υπερ μας.
Εκεί φάνηκε η γύμνια από πλευράς ψυχολογίας, διότι γύρισαν όλοι πίσω και ήταν αδύνατο να διώχνουμε την μπάλα επί 30 λεπτά.
Παρόλα αυτά, στο 2-2 ο Εστογιάνωφ έχασε τετ α τετ μετά από άλλη μια μαγική μπαλιά του Ρεκόμπα, και στο 2-3 ο Λάτκα εξ επαφής έστειλε την μπάλα στον ουρανό, και δεν μπόρεσε να χαρίσει τουλάχιστον τον βαθμό, που θα μας άφηνε να χαμογελάμε.
Φεύγοντας από το γήπεδο, δεν είχα την αίσθηση ότι είδα τον πρωταθλητή να πέρασε από την Νέα Σμύρνη, είχα την αίσθηση ότι είδα άλλη μια ομάδα σαν τον Πανιώνιο, που είχε καλύτερες μονάδες και καλύτερη ψυχολογία, αλλά ούτε αυτή είχε κάποιον αξιόλογο προπονητή που να έχει φτιάξει μια ομάδα με οργάνωση, με σύστημα, με αυτοματισμούς.
Εχθές, το δίκαιο αποτέλεσμα θα ήταν ένα χι, και δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι εαν δεν είχε προηγηθεί ο Ολυμπιακός, θα είχαμε καλύτερη διαχείρηση του παιχνιδιού.
Όταν θα γίνουμε Σεντ Ετιεν, μια ομαδούλα με σύστημα, με προπονητή, με φυσική κατάσταση, με ικανότητα διαχείρισης του παιχνιδιού και του αποτελέσματος, τότε θα δούμε κι εμείς στην Ν Σμύρνη μια άσπρη μέρα.
Όσο θα είμαστε ομάδα μισθοφόρων που βλέπουν τον Πανιώνιο σαν σκαλοπάτι για μια μεταγραφή, που ιδρώνουν την φανέλα τους μόνο όταν θέλουν να δείξουν στους υποψήφιους αγοραστές ότι αξίζουν να τους πάρουν, όσο η διοίκηση δεν επενδύει σε νέα παιδιά που θα σκίζονται στο γήπεδο για να νικήσει ο Πανιώνιος και να τον σηκώσουν ψηλά, και μεσω αυτού να πετύχουν τα όνειρα τους, όσο οι διοικήσεις θα ξεπουλάνε όποιον παίχτη δείξει κάποιο ταλέντο και θα αγοράζουν τους επόμενους από τον σωρό ελπίζοντας να πουλήσουν ακριβά κάποιον από αυτούς, εμείς θα πηγαίνουμε στο γήπεδο και θα φεύγουμε με την ίδια πικρή γεύση.
Φέτος, ήταν μια χρονιά που η μετριότατη Λάρισα είναι πέμπτη, άνετα, εύκολα, και η ακόμα πιο μέτρια ΑΕΚ είναι τέταρτη, εαν φέτος με τέτοιο ανταγωνισμό δεν καταφέραμε κάτι καλύτερο από τις προηγούμενες χρονιές, πότε θα το πετύχουμε?
Επειδή τα βλέπω όλα κόκκινα και μπλε, μοιράζομαι δημόσια τις προσωπικές σκέψεις μου σχετικά με την Πανιωνάρα, που μου ομορφαίνει την ζωή, καθώς και με όλα όσα βλέπω να συμβαίνουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα, και όχι μόνο. Δεν είμαι ειδικός, είμαι ένας απλός φίλαθλος και αυτό που διαβάζετε, είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο με σκέψεις, απόψεις και προσωπικούς προβληματισμούς, και τίποτα περισσότερο. Ουδεμία σχέση με τον επίσημο Πανιώνιο, καθώς και καμία σχέση με ειδικούς ή φωτεινούς παντογνώστες...
Άντρας θα πει να μην δειλιάς, όπου κι αν δώσεις μάχη,
Να ξεψυχάς κι όμως να λες, θάνατος δεν υπάρχει!!!
Του άντρα τον εγωισμό, μια πράξη τον τελειώνει,
να βλέπει αυτή που αγαπά, σ' άλλου αγκαλιά να λιώνει...
Άντρας λογάται όποιος μπορεί, τον πόνο να αντέξει,
να'ναι η ψυχή στο στόμα του, και να μη βγάζει λέξη...
Λευτέρης
Να ξεψυχάς κι όμως να λες, θάνατος δεν υπάρχει!!!
Του άντρα τον εγωισμό, μια πράξη τον τελειώνει,
να βλέπει αυτή που αγαπά, σ' άλλου αγκαλιά να λιώνει...
Άντρας λογάται όποιος μπορεί, τον πόνο να αντέξει,
να'ναι η ψυχή στο στόμα του, και να μη βγάζει λέξη...
Λευτέρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου