επίλογος?

Τον πρώτο καιρό με ενοχλούσε η καχυποψία ορισμένων σε ότι κι αν έλεγα, ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν, αλλά και ότι κάποια στιγμή που άνοιγαν κάποια στόματα, αρχίζανε κατηγορητήρια για θέματα που εγώ σαν απλός φίλαθλος δεν γνώριζα.

Μετά από κάποιο διάστημα κοντά σε Πανιώνιους, συνήθισα και δεν έδινα σημασία.

Τώρα καταλαβαίνω, πως οι μεν έχουν ράμματα για την γούνα των δε και τούμπαλιν, και κατηγορώντας  ο ένας τον άλλον, νομίζουν πως φαίνονται οι ίδιοι έντιμοι.

Ένας έντιμος, δεν αντέχει σε τέτοιο περιβάλλον. Ή αποστασιοποιείται ή γίνεται ένα με τα σκατά.

Σε ότι αφορά τον Πανιώνιο, η σχέση μου ήταν ανέκαθεν αλτρουιστική, δεν είχα και δεν σκόπευα ποτέ να έχω κάποια θέση, κάποιο ίδιον συμφέρον, κάποια ιδιότητα και ρόλο, ούτε βέβαια θα μπορούσα (ή θα ήθελα) να είμαι μέλος σε κάποιο μαγαζάκι ή παραμάγαζο.

Τρίτο δρόμο δεν γνωρίζω. Όταν αρχίζεις να βλέπεις και να καταλαβαίνεις κάποια πράγματα, δεν μπορείς να το παίζεις ανυποψίαστος. Όσο είσαι ανυποψίαστος, όλα είναι αλλιώς. Μετά δεν μπορείς να παριστάνεις κάτι που δεν  είσαι.
Εάν μετά την αλλαγή στο τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα, εσύ το παίζεις ανυποψίαστος, τότε γίνεσαι συνένοχος αυτών που καλύπτεις.

Δεν είμαι δικαστής για να δώσω δίκιο σε κανέναν, ούτε μπορώ να μάθω τα πάντα για να σχηματίσω αντικειμενική γνώμη. Άλλωστε οι πιο ισχυρές σχέσεις, πιο ισχυρές κι από δεσμούς αίματος, πιο ισχυρές κι από φιλίες κλπ, είναι οι σχέσεις συνενοχής.
Εγώ δεν έχω τέτοια σχέση με κανέναν στον Πανιώνιο, οπότε είναι λογικό η σχέση μου με τον Πανιώνιο και τους ανθρώπους του, να είναι ένας αδύναμος κρίκος.

Ακόμα κι αν συνεχίσω να χαζολογώ στο μπλογκ, από δω και πέρα όλα μέσα μου έχουν αλλάξει, δεν έχω την ίδια χαρά, δεν έχω την ίδια διάθεση να προτείνω πράγματα, να προσπαθώ να διορθώσω λάθη, και να συντελώ (με τον τρόπο μου) στο να βελτιώνεται αυτό που παίρνω σαν φίλαθλος αλλά και αυτό που παίρνουν οι αθλητές, τα παιδιά μας.

Δεν ξέρω αυτήν την στιγμή εάν αυτός είναι ο επίλογος αυτού του μπλογκ, ίσως και να είναι, μπορεί να αλλάξει η διάθεση μου αργότερα και να βρίσκω ξανά χαρά στο να καταγράφω τις σκέψεις και τις απόψεις μου σχετικά με τον Πανιώνιο (και όχι μόνο).  Αυτήν την στιγμή αισθάνομαι ότι δεν αξίζει να ασχολούμαι. Ο μόνος λόγος που το έκανα ήταν ότι με χαροποιούσε όλο αυτό, κι αυτή η χαρά έχει εκλείψει αυτήν την περίοδο.

Απολογιστικά θα έλεγα πως και μόνο το ότι χάρη στην γκρίνια μου, κάποιοι σημαντικοί κατά την γνώμη μου άνθρωποι ανταποκρίθηκαν και τώρα 30 και περισσότεροι άνθρωποι μπορούμε και γυμναζόμαστε με τους Πανιώγερους, θεωρώ ότι έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι για κάτι πολύ καλό. Δεν θεωρώ χαμένο ούτε τον χρόνο ούτε τον κόπο μου. Όλα τα καλά που έγιναν αυτά τα χρόνια θα τα κρατήσω σαν πολύτιμα πετράδια, κι ότι με στενοχώρησε κατά καιρούς θα τα ξεχάσω, όσα δεν έχω ήδη ξεχάσει... 

Δεν έχει νόημα να θυμάσαι δυσάρεστα πράγματα, όσο ασχολείσαι με αυτά γεμίζεις δηλητήριο και πίκρα, ενώ τα καλά και τα ευχάριστα σε γεμίζουν με χαρά και δύναμη για να συνεχίσεις την ζωή σου.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη από όσους στενοχώρησα,  πίκρανα ή πλήγωσα. Είμαι βέβαιος πως έκανα λάθη, και οφείλω να τους ζητήσω να με συγχωρέσουν.