...όπως δεν πήγα και με την Βέροια. Δύο συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια έχασα, είχα πολλά χρόνια να χάσω 2 παιχνίδια στην σειρά. Στα 2 αυτά παιχνίδια πήραμε 4 πολύτιμους βαθμούς για την υποτιθέμενη σωτηρία της ομάδας μας, εγώ όμως γλύτωσα από το μαρτύριο να βλέπω αυτό το θέαμα και να αγωνιώ για το αποτέλεσμα, ενώ πονάω για άλλα πράγματα, η πολυπόθητη σωτηρία δεν είναι το να επιβιώνουμε με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.
Γλύτωσα από τα νεύρα στο τέλος του παιχνιδιού με την Βέροια, που με είχε πάρει ο ύπνος και έμαθα τα καθέκαστα πιο μετά. Εχθές παρακολούθησα το παιχνίδι από την τηλεόραση, αποστασιοποιημένος. Δεν θα κάνω κριτική του παιχνιδιού, αφού θεωρώ πως δεν παίξαμε καλά και θα κάνω παραφωνία κόντρα στο σημαντικό που είναι ότι νικήσαμε εν τέλει.
Θεωρώ πως η παρουσία μου στο γήπεδο ενισχύει οικονομικά την ομάδα μας, δεν έχω την απαίτηση να νικάμε σε κάθε παιχνίδι, αλλά θέλω να βλέπω ένα ικανοποιητικό θέαμα (το οποίο δεν βλέπω φέτος), και να αισθάνομαι χαρά που πηγαίνω στο γήπεδο κι όχι λύπη, θυμό, απέχθεια.
Δεν ξέρω εάν θα ξαναπάω σύντομα, δεδομένου ότι πραγματικά δεν το ευχαριστιέμαι. Όσοι νομίζουν ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μάχη και οι οπαδοί στρατιώτες που πολεμάνε από την εξέδρα, προφανώς τους απογοητεύω. Εγώ θεωρώ πως το ποδόσφαιρο είναι θέαμα, είναι προϊόν, και εγώ ο πελάτης που πληρώνω για το προϊόν αυτό. Όταν ένας πελάτης δεν ψωνίζει σε ένα μαγαζί, ο μαγαζάτορας πρέπει να βρει τρόπους να κάνει το μαγαζί του πιο ευχάριστο τον πελάτη, δεν απολογείται ο πελάτης γιατί προτιμάει άλλο μαγαζί ή γιατί απλώς δεν ψωνίζει γενικότερα. Οι άδειες εξέδρες κάτι σημαίνουν, εγώ μπορώ μονάχα να γράψω για την δικιά μου αλήθεια. Οι άδειες εξέδρες δεν μένουν άδειες τυχαία.
Απογοητευτικό είναι και το θέαμα που παρουσιάζει φέτος η ομάδα του πόλο, που τόσο περήφανο με έκανε μέχρι πέρυσι. Ήττα με 8-6 από την Κέρκυρα, και το φάντασμα του υποβιβασμού στην Α2 είναι πολύ ζωντανό. Ότι χτίστηκε την τελευταία δεκαετία, έχει γκρεμιστεί σε ένα χρόνο μέσα. Κρίμα. Αυτή κι αν είναι μια μεγάλη απογοήτευση.
Αγαπάω τον Πανιώνιο, είναι η ομάδα που υποστηρίζω από παιδί, αλλά δεν μπορώ να στηρίζω με την παρουσία μου τα φετινά χάλια. Μίκρυνε πολύ ο Πανιώνιος, είτε σαν παράρτημα του Γαύρου, είτε σαν κάποιος σύλλογος χωρίς στόχους, χωρίς να σημαίνει κάτι η φανέλα στους περαστικούς μισθοφόρους, χωρίς πάθος και όραμα, με οπαδούς που χουλιγκανίζουν με το παραμικρό και δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους άλλους.
Βαρέθηκα τα ψέμματα, τα μισόλογα, την καμαρίλα, τις ίντριγκες, τις κλίκες, τα συμφέροντα, τα παιχνίδια εξουσίας, τα λαμόγια. Βαρέθηκα την διοίκηση που αυθαιρετεί και παρανομεί συνεχώς, βαρέθηκα και τους οπαδούς που χάρη σε ένα τυχαίο γκολ του Φανούρη πανηγυρίζουν, ενώ εάν 1 λεπτό νωρίτερα είχαμε δεχτεί ένα γκολ και χάναμε τελικά, θα γιουχάρανε, θα πετούσανε αντικείμενα, θα στήνανε λαϊκά δικαστήρια. Δεν είμαι και δεν θέλω να είμαι ένας από αυτούς. Δεν θέλω να είμαι ανάμεσα τους. Η απουσία μου είχε αυτήν την έννοια.
Όσο κι αν με πληγώνει ο Πανιώνιος, δεν παύω να ελπίζω πως θα έρθουν καλύτερες ημέρες, πως κάποια στιγμή μπορεί όντως να γίνει ένας διαφορετικός σύλλογος, που θα γυμνάζει την νεολαία (και όχι μόνο), θα διδάσκει ήθος, θα είναι πιστός στα αθλητικά ιδεώδη του ευ αγωνίζεσθε, θα έχει αθλητές που θα ματώνουν την φανέλα για την ευχαρίστηση τους κι όχι για τον μισθό ή τα οδοιπορικά τους. Σήμερα η παρουσία ενός παιδιού στις εξέδρες του γηπέδου μας, ισοδυναμεί με ταχύρυθμο μάθημα σε κάθε λογής βρισιάς και ναρκωτικών.
Κατά βάθος χάρηκα για την νίκη στο ποδόσφαιρο, και λυπήθηκα για την ήττα στο πόλο. Ίσως δεν έπρεπε. Γιατί να χαίρομαι που πήρε παράταση αυτή η φάρσα? Γιατί να λυπάμαι που τα υπολείμματα της ομάδας του πόλο δεν πέτυχαν τον στόχο τους?
Στο μέλλον θα ασχοληθώ μόνο με όσα με ευχαριστούν. Δεν βλέπω τον λόγο να χαλιέμαι άδικα. Εύχομαι να περάσετε όλοι μια καλή και ευχάριστη ημέρα.
4 σχόλια:
Επειδή το έχω περάσει είναι δύσκολη η αποχή. Πιο δύσκολη από τη συμμετοχή για κάποιον που σπάνια έχανε παιχνίδι εντός. Με τον καιρό συνηθίζει κανείς.
Προσωπικά δεν απέχω εξαιτίας της έλλειψης ποδοσφαιρικής ποιότητας διότι η προσπάθεια, ο συναγωνισμός, οι στοχοι από μόνα τους μπορεί να φτιάξουν αγώνες που αξίζει να τους παρακολουθήσει κανείς.
Αν θέλουμε ο Πανιώνιος να γίνει αυτό που γράφεις πρέπει να διαχωρίσουμε άμεσα τη θέση μας από ανθρώπους και καταστάσεις που τον ασχημαίνουν.
Ο περισσότερος κόσμος που πάει στο γήπεδο, στηρίζει και κάνει υπομονή για καλύτερες μέρες αλλά στην πραγματικότητα αυτό που στηρίζει είναι το εμπόδιο για να έρθουν οι καλύτερες μέρες.
Κάποτε ο Πανιώνιος ήταν η ζωή κάποιων ανθρώπων από άποψη προσφοράς. Σήμερα συμβαίνει το ίδιο αλλά από την άποψη του οφέλους. Σημεία των καιρών...
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όταν κάτι δεν σου αρέσει αγωνίζεσαι για να το αλλάξεις, δεν το παρατάς στα χέρια αυτών που το κατάντησαν έτσι όπως δεν σου αρέσει...
Από την άλλη, η παρουσία σου προφανώς είναι μια δήλωση υποστήριξης, αλλά ποιόν υποστηρίζεις τελικά? Αυτούς που κατάντησαν έτσι τον σύλλογο, ή τον ίδιο το σύλλογο (που θα ήθελες να αλλάξει προς το καλύτερο)?
Σε όλα υπάρχει διπλή ανάγνωση.
Το δικό μου το κριτήριο, είναι να μην κάνω πράγματα που με χαλάνε. Αφού με χαλάει ψυχολογικά η παρουσία μου, προτιμάω να απέχω.
Δεν ήταν ποτέ εκκλησία το γήπεδο. Γιατί με χαλάει τώρα και δεν με χαλούσε πριν 2-3 χρόνια ας πούμε? Γιατί προφανώς είμαι ενοχλημένος από πολλά που αθροίζονται, με αποτέλεσμα πράγματα που τα περνούσα στο ντούκου, τώρα μου ρίχνουν την ψυχολογία μου.
Που είναι το όριο δεν το γνωρίζω. Όμως αυτό το όριο έχει ξεπεραστεί.
Θυμάμαι πόσο είχε ενοχληθεί ο Τσακίρης που τον έβρισαν μπροστά στα παιδιά του. Δίκιο είχε ο άνθρωπος. Από την άλλη, ο καθένας θα μπορούσε να πει πως ο ίδιος τι περίμενε φέρνοντας τα παιδιά του στο γήπεδο, μέσα σε αυτό το καφριλίκι που επικρατεί?
Ε λοιπόν δεν αντέχω να είμαι μέρος αυτού του καφριλικιού. Η παρουσία μου είναι περιττή.
Εάν δεν με επηρέαζε, θα πήγαινα στο γήπεδο, αλλά αφού μου χαλάει την διάθεση, δεν θέλω να πάω.
Δεν έχω πετάξει ποτέ κάποιο αντικείμενο, και συνήθως άκουγα με χιούμορ τα διάφορα σχόλια κλπ. Όμως προφανώς προσωπικοί λόγοι, δεν με κάνουν πλέον να απολαμβάνω τις ατάκες, δεν μπορώ να είμαι δίπλα σε ανθρώπους που βρίζουν συνέχεια, δεν μπορώ και δεν θέλω να ανέχομαι ανθρώπους που με ευκολία μετατρέπονται σε όχλο και είναι ένα βήμα από το να ασχημονούν.
Προτιμάω να βλέπω για ένα διάστημα τα παιχνίδια από την τηλεόραση, και να ζω μόνος μου το δράμα και την αγωνία. Γιατί δεν παύω να αγωνιώ για την νίκη και το αποτέλεσμα, όσο χάλια και να είναι το θέαμα. Για θέαμα παρακολουθώ την Μπαρτσελόνα. Εχθές έπαιξε εκπληκτικά και η Μπιλμπάο, που νίκησε με 3-0 την Αθλέτικο. Το Ελληνικό πρωτάθλημα συγκριτικά με το Ισπανικό, είναι σαν δέλτα εθνική Ισπανία, και πιο κάτω ίσως...
Το πρόβλημά σου είναι ότι έφυγες από την 4. Θυμάσαι τι ωραία περνούσαμε πέρσι; Να σου θυμίσω το γέλιο που είχαμε ρίξει στο παιχνίδι με τον ΠΑΟ και τις επενδύσεις σου σε Αφρικανικά κράτη;Άλλαξε θύρα μπας και αλλάξεις διάθεση!
Η κατάσταση στον Πανιώνιο είναι αυτή και δεν αλλάζει. Όσο δεν υπάρχουν χρήματα ή όσο δεν επιλέγουμε ένα ξεκάθαρο μοντέλο ανάπτυξης (αναλαμβάνοντας βέβαια το κόστος) θα φυτοζωούμε.
Λίγο πολύ αυτό ισχύει για όλες τις ομάδες. Ακόμη κι αυτές που δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα μέχρι χθες, θα τα αντιμετωπίσουν αύριο (π.χ Ατρόμητος).
Το πρώτο που πρέπει να γίνει στον Πανιώνιο είναι να βρούμε τρόπο να ενωθούμε εμείς οι ίδιοι...Δύσκολο γιατί ποτέ δεν το έχουμε καταφέρει...
Οι καφέδες και η γιούχα στον Ελευθερόπουλο και τους παίκτες, από την 4 έπεσαν...
Τουλάχιστον στην 2 εγώ είχα και τα τυχερά μου, έχτιζα προσωπικές σχέσεις με τους επόπτες...
Δημοσίευση σχολίου