η μόνη ενημέρωση που είχα, ήταν το επίσημο site του Πανιωνίου και τα ΚΥΑΝΕΡΥΘΡΑ ΝΕΑ. Υπήρξαν πολλές στιγμές που ήθελα να πω κάτι, να ρωτήσω κάτι, να σχολιάσω κάτι που γράφτηκε, και έστελνα emails, αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Με έπνιγε η ανάγκη μου να φωνάξω και να πω αυτό που σκεφτόμουνα.
Έτσι όταν ανακάλυψα ότι μπορώ να φτιάξω ένα μπλογκ και να γράφω ότι μου κατεβαίνει στην γκλάβα μου σχετικά με τον Πανιώνιο (και όχι μόνο), το έκανα χωρίς ενδοιασμό.
Μέσα στα χρόνια που πέρασαν, δημιουργήθηκαν αρκετά μπλογκς ακόμα, με πολλούς από αυτούς που τα δημιούργησαν γνωρίστηκα προσωπικά, απόκτησα φίλους, συμμετείχα με μεγάλη χαρά στις συναντήσεις μας που ονομάστηκαν "παγκόσμια", όλοι μαζί με μεζέ και ποτό χαλαρώναμε, ξεδίναμε, γελούσαμε, πείραζε ο ένας τον άλλον, και κάποιες φορές συζητούσαμε και ότι μας απασχολούσε, χωρίς να κρυβόμαστε, χωρίς να αισθανόμαστε πως κάποιοι πάνε να μας καπελώσουν ή θα μας παρεξηγήσουν...
Τις τελευταίες μέρες απέχω από το να ασχοληθώ με το μπλογκ μου επειδή δεν βρίσκω τίποτα να πω, κι αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει. Είναι τόση η απογοήτευση μου, που ούτε να σχολιάσω την αποχώρηση κάποιων νεαρών ταλαντούχων ποδοσφαιριστών θέλω, ούτε τίποτα σχετικό με το εάν θα παίξει αύριο ο Κολοβός ή όχι, ή ποιούς θα παρατάξει ο Ελευθερόπουλος αύριο με τον ΠΑΣ. Εχθές έμαθα πως παίζουμε αύριο με τον ΠΑΣ... Ούτε που είχα αναρωτηθεί πότε και με ποιόν παίζουμε.
Το μόνο που μου έμεινε σαν παράπονο, είναι πως εάν είχα χρήματα να μου περισσεύουν αυτήν την εποχή, θα πλήρωνα κι εγώ κάτι τις, να το παίξω κι εγώ προπονητής. Εγώ αλλού τα έχασα τα λεφτά μου, σε άλλα χόμπι. Δεν το είχα καταλάβει εγκαίρως πως ο καθένας μπορεί να παραστήσει τον προπονητή.
Εγώ δεν θα παρεξηγούσα όσους μου πέταγαν καφέδες, ούτε και εάν μου έβριζαν την μάνα. Θα είχα μεγαλύτερη κατανόηση.
Εύχομαι σε όλους τους φίλους μου να έχουν μια καλή μέρα, τίποτα δεν αξίζει να μας χαλάει την διάθεση, πόσο μάλλον το ποδόσφαιρο με όλους αυτούς που το διαχειρίζονται και το έχουν κάνει σαν τα μούτρα τους.
2 σχόλια:
Οταν η απογοήτευση κάνει τον κύκλο της είμαι σίγουρος ότι θα ξαναδούμε τον φίλο μας AMANAM στη θέση του Αντώνη.
Έβλεπα εχθές το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, 6 τεμάχια έριξε, στην 1 το μεσημέρι. Μετά δεν μπορούσα να παρακολουθήσω κανέναν ελληνικό αγώνα.
Ξέρετε τι ήταν το πιο εντυπωσιακό στο παιχνίδι της Μπάρτσα? Πως σε ένα εύκολο και αδιάφορο παιχνίδι, το γήπεδο είχε 85 χιλιάδες κόσμο, νέους γέρους και παιδιά. Το πλάνο από τις κατάμεστες εξέδρες με γριούλες και παιδάκια. Θέαμα είναι το ποδόσφαιρο, και στα ελληνικά γήπεδα το θέαμα απουσιάζει, θέση έχει μόνο η αλητεία, το βρισίδι, οι καυγάδες και η βρωμιά.
Σωθούμε λοιπόν ή δεν σωθούμε, δεν σωζόμαστε. Θα σωθούμε όταν θα μπορέσω να ξαναέρθω στο γήπεδο χωρίς να με εξευτελίζει ο καθένας, ο διπλανός μου, ο μπάτσος στην είσοδο, ο έξυπνος στα εκδοτήρια, ο διαιτητής, οι ίδιοι οι παίκτες και οι προπονητές.
Αρκετά ανέχτηκα. Φτάνει μέχρι εδώ. Όλα έχουν κάποιο όριο, κι αυτό το όριο το έχω ξεπεράσει προ πολλού.
Αντώνης Μάγγος
Δημοσίευση σχολίου