μερικές σκέψεις-διευκρινήσεις

Δεν είμαι ειδικός, και δεν μπορώ να επικαλεστώ την αυθεντία μου σε θέματα water polo.

Τυχαίνει όμως να έχω ασχοληθεί ο ίδιος με τον αθλητισμό, για αρκετά χρόνια, έχω ασχοληθεί με διάφορα αθλήματα, έχω "ασχοληθεί" επίσης από την εξέδρα και με τα αθλήματα που ασχολήθηκαν τα παιδιά μου, 5 έχω ζωή νάχουνε...

Η σχέση μου με το πόλο ξεκίνησε το 1978, όταν το πρωτάθλημα Ελλάδος το κέρδιζε ο ισόβιος τότε πρωταθλητής ο Εθνικός, και όλο το πρωτάθλημα παιζότανε στο κολυμβητήριο στο Ζάππειο. 

Τότε παρακολουθούσα 4 παιχνίδια την ημέρα. Το ένα πίσω από το άλλο. Όποτε τύχαινε έκτοτε να μπορώ να παρακολουθήσω αυτό το άθλημα, πάντα το έκανα γιατί μου άρεσε πολύ να παρακολουθώ αγώνες πόλο, κι ας μην είχα ποτέ παίξει ο ίδιος.

Ο μεγάλος μου ο γιός, 25 χρονών τώρα πια, έγινε αθλητής του πόλο στο Π Φάληρο, επειδή τότε το κολυμβητήριο ήταν κοντά στο σπίτι που έμενα, αλλά... τελικά τον κέρδισε το ποδόσφαιρο αυτόν. Ο μεγάλος μου γιός κουράστηκε από τα συνεχή κολύμπια, δεν ακουμπούσανε μπάλα παρά μόνο για να κολυμπήσουνε με αυτήν, για τους πρώτους μήνες που πήγε, πράγμα που του την έσπασε τελικά...

Παρακολουθώ τα τελευταία χρόνια τις ομάδες πόλο του Πανιωνίου, και ειδικά την τελευταία διετία τα παιχνίδια των υποδομών. Παρά το overdose της τελευταίας διετίας, όχι μόνο δεν βαρέθηκα, μπορώ να πω πως το γουστάρω ακόμα πιο πολύ το άθλημα αυτό.

Έχοντας λοιπόν εμπειρία φιλάθλου και θεατή, κάθε ανάλυση που κάνω κατά καιρούς για όσα βλέπω, η γνώμη μου δεν μπορεί να έχει αξία κάποιου ειδικού του αθλήματος. Το overdose έχει γίνει γιατί ασχολείται ο μικρότερος γιός μου, τα τελευταία 2 χρόνια. παρακολουθώ όλη την εξέλιξη ενός νεαρού αθλητή που γουστάρει πραγματικά αυτό το δύσκολο άθλημα. Έχω διάφορες σκέψεις και σχηματίζω προσωπική γνώμη για πολλά, έχοντας πάντα την προσέγγιση του μη ειδικού, δεν είμαι κι ούτε πρόκειται να διεκδικήσω ποτέ τέτοιον τίτλο.

ΥΓ. (Με διακόψανε προηγουμένως, γι αυτό συνεχίζω σαν υστερόγραφο...)

Τις τελευταίες 4 ημέρες παρακολούθησα όλα τα παιχνίδια της εφηβικής ομάδας που κατέλαβε τελικά την τέταρτη θέση. Γενικά θεωρώ πετυχημένη μια χρονιά που η ομάδα έφτασε ημιτελικό, έστω κι αν τελικά δεν κατάφερε να πάρει ένα μετάλλιο. 

Με τα δικά μου μάτια όμως, είδα και μερικά στραβά:

Για παράδειγμα...

• κάποιοι παίκτες την είχαν δει βεντέτες, και δεν έπαιζαν ομαδικά. Το άθλημα όμως είναι ομαδικό, κι έτσι πρέπει να παίζουν όλοι, να παίζουν για την ομάδα κι όχι για τον εαυτό τους.
• Άλλο περίεργο, είναι πως ο πάγκος έδινε αντικρουόμενες εντολές. Άλλα έλεγε ο προπονητής της ομάδας, άλλα φώναζαν από τον πάγκο. Μια φάση που μου έκανε αρνητική εντύπωση στον ημιτελικό, ήταν πως ο προπονητής της ομάδας είχε ζητήσει press, και  ενώ ο αμυντικός της ομάδας μας πίεζε στο 3, ακούστηκε από τον πάγκο να οπισθοχωρήσει ο αμυντικός, και βρήκε την ευκαιρία ο αντίπαλος να σουτάρει από την κορυφή και να βάλει γκολ. 2 καπετάνιοι στην ίδια ομάδα δεν γίνεται να συνυπάρξουν. Ένας πρέπει να μιλάει, ένας να έχει την ευθύνη. Απαράδεκτη εικόνα ομάδας να μιλάνε δύο.
• Η ομάδα δεν είχε λύσεις στον πάγκο, κάτι που δείχνει πως δεν δουλεύτηκαν οι λύσεις αυτές. Εάν το πόλο ήταν άθλημα για 7 παίκτες, άντε και μια αλλαγή, θα παιζότανε με τόσους, δεν θα γέμιζε ο πάγκος με άλλους 6-7 παίκτες που απλώς βρίσκονται εκεί για το ντεκόρ. Η μη αξιοποίηση αλλαγών, σε μια σειρά αγώνων επί 4 ημέρες, είναι φυσικό να κουράσει την ομάδα υπερβολικά και στα κρίσιμα παιχνίδια να μην μπορούν να αποδώσουν οι παίκτες. Τα πρωταθλήματα τα κερδίζουν ο 10ος, ο 11ος και ο 12ος παίκτης. Όταν τα παιδιά αλλά και οι προπονητές το καταλάβουν αυτό, τότε θα πανηγυρίσουμε και τίτλο.

Δεν ξέρω εάν κάποιοι αρμόδιοι θα ασχοληθούν ποτέ με την γνώμη ενός μη ειδικού, αλλά εγώ θεωρώ πως την γνώμη μου πρέπει να την πω για να μπορώ να λέω ότι τα έλεγα...