Ένα εξαιρετικό άρθρο

http://www.gazzetta.gr/other-sports/article/519877/xereis-oti-polo-vgazei-kalytera-paidia

"Στο πόλο κοιτάζεις στην κερκίδα και βλέπεις καλοβαλμένους γονείς, που δεν μοιάζουν καθόλου κάφροι, που δεν βρίζουν, και - συνήθως - δεν συμπεριφέρονται στο παιδί σαν να είναι άλογο κούρσας. Κι αυτό συμβαίνει κυρίως χάρη στη διαμορφωμένη συνείδηση ότι όσα κι αν επιτύχει το παιδί στο πόλο αποκλείεται να γίνει ένας νέος Νίνης, Παπασταθόπουλος, Κυριάκος Παπαδόπουλος ή Αντετοκούνμπο  και να τους φέρει εκατομμύρια παράδες στο σπίτι. Πάνω σε αυτή τη συνείδηση χτίζεται μια εντελώς διαφορετική αντίληψη. Οι γονείς σπρώχνουν ή υποστηρίζουν την επιλογή του παιδιού να παίξει πόλο με βασικό κίνητρο τη γνώση των εφοδίων που παρέχει στο παιδί η αθλητική ζωή, η ζωή σε μια ομάδα. Δεν επενδύουν στο πόλο με κριτήρια επιχειρηματικά. Επενδύουν με κριτήρια ανθρώπινα..."

 

 

Σχόλιο: Θεωρητικά θα συμφωνούσα με το πιο πάνω άρθρο. Δυστυχώς η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Οι γονείς στις εξέδρες των κολυμβητηρίων δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους προπονητές εξέδρας των ποδοσφαιρικών γηπέδων, φασαρίες και επεισόδια είναι στο μενού ακόμα και σε κατηγορίες μίνι παίδων, κι όσο ανεβαίνουν ηλικιακά τα παιδιά, τόσο χειροτερεύουν τα πράγματα. 

 

Κάποιοι βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκταση των υπολειμματικών τους μορίων, ιδίως τώρα που τα ακριβά macho αυτοκίνητα έγιναν απλησίαστα, παρόλο που δεν υπάρχει οικονομικό ενδιαφέρον, το ποιόν του καθένα είναι συγκεκριμένο και οδηγεί σε συγκεκριμένες πρακτικές:

• γιατί το παιδί σου να θεωρείται καλύτερο από το δικό μου?
• γιατί έπαιξε πιο πολύ από το δικό μου? Γονείς που χρονομετρούν τον χρόνο συμμετοχής του παιδιού τους...
• γιατί πήρε την προσπάθεια και δεν έδωσε πάσα στον δικό μου παιχταρά?
• γιατί δεν τον ξεκίνησε βασικό ο προπονητής?
• γιατί αποκλειστήκαμε και δεν πήραμε το πρωτάθλημα?
• γιατί ασχολήθηκε ο προπονητής τόση ώρα με το δικό σου το παιδί, κι όχι με το δικό μου? Πληρώνω εγώ για να προπονείται το δικό σου παιδί? 

Έχουν μπει στο παιχνίδι και τα μόρια για τις εισαγωγικές εξετάσεις στα Πανεπιστήμια. Κάποιοι θέλουν να διώξουν κάποιους άλλους, για να παίζουν περισσότερο τα δικά τους παιδιά. Κάποιοι θέλουν να φύγουν για να παίξει το παιδί τους σε ομάδα που θα πάρει την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα, για να ευνοηθεί από τα μόρια. Ένας μύλος. 

Στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, που υπάρχει οικονομικός στόχος, είναι πιο κατανοητό. Στα αθλήματα όπως το πόλο, το βόλεϊ, το χάντμπολ μοιάζει παράδοξο. 

Το δικό μου συμπέρασμα είναι ένα:  Μια κοινωνία σε σήψη, παράγει σαπίλα όπου κι αν κοιτάξεις.

Φυσικά εμείς που ασχολούμαστε με τα "δευτεροκλασάτα" αθλήματα, δεν είμαστε στο χάλι του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, αλλά δεν είμαστε ούτε και ο παράδεισος.