μάντης κακών

Όλα έγιναν όπως τα προέβλεψα εδώ και καιρό: Η ομάδα mini polo του Πανιωνίου δεν πέρασε ούτε την πρώτη προκριματική φάση στο πρωτάθλημα των παιδιών αυτών των ηλικιών, παρά την εύκολη κλήρωση που είχαμε.

Δεν έχω μαντικές ικανότητες, απλώς κάποια πράγματα είναι κουκιά μετρημένα, όσο κι αν κάποιοι αρμόδιοι όταν έκρουα τον κώδωνα του κινδύνου, εδώ και μήνες, μου απάντησαν πως οι γονείς δεν έχουμε τεχνικές γνώσεις για να κρίνουμε, και πως η διοίκηση θα κρίνει την ποιότητα των προπονήσεων (και του ίδιου του προπονητή) από τα αποτελέσματα.

Την ίδια ώρα έλεγαν πως... δεν τους ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα αλλά ο μαζικός αθλητισμός. Αυτό και μόνο το γεγονός καταδεικνύει την ανυπαρξία σχεδιασμού και στόχων. Αφού δεν σας ενδιαφέρουν τα αποτελέσματα, πως θα κριθεί ο προπονητής από αυτά?

Αυτούς όλους τους αρμόδιους, δεν τους είδα στο γήπεδο το Παρασκευοσαββατοκύριακο που μας πέρασε, να δούνε με τα μάτια τους το θέαμα που παρουσίαζε η ομάδα του Πανιωνίου. Δεν θα αραδιάσω ένα προς ένα τα σχόλια των αντίπαλων ομάδων, θα πω μονάχα πως ο Πανιώνιος έγινε περίγελος ομάδων που δεν τολμούσαν μέχρι πέρυσι να κοιτάξουν στα μάτια τα παιδιά της ομάδας μας. Πέρυσι είχαν χάσει πριν καν παίξουν εναντίον μας, φέτος αποκλειστήκαμε από τέτοιες ομάδες...

Την Παρασκευή το βράδυ, ηττηθήκαμε από τον Ποσειδώνα Ιλισίων με 9-8. Ο Ποσειδώνας κατέβασε μια μέτρια ομάδα με 1 μόνο αναπληρωματικό, και χάρη στην κούραση των παιδιών αυτών, καταφέραμε να πλησιάσουμε στο σκορ αλλά δεν καταφέραμε ούτε να ισοφαρίσουμε παρά τις ευκαιρίες που είχαμε στο τελευταίο δίλεπτο. Το κάθε παιδί της ομάδας μας έκανε ότι του κάπνιζε, και μόνο ομάδα δεν μπορούσες να αποκαλέσεις το σύνολο των παιδιών του Πανιωνίου που ήταν στην πισίνα.

Το Σάββατο το πρωί, νικήσαμε εύκολα τον Τρίτωνα Αμαρουσίου, που ήταν η πιο αδύνατη ομάδα του ομίλου μας, με 11-3. Το απόγευμα έγινε ντέρμπι με το Καλαμάκι, που στο τέλος το νικήσαμε με 6-4.

Την Κυριακή το πρωί, πριν τον κρίσιμο αγώνα με την Ηλιούπολη, ο προπονητής αντί να προσπαθήσει να ανεβάσει τα παιδιά ψυχολογικά, λίγο πολύ είπε στα παιδιά (αλλά και στους γονείς) πως έχουν ατομικές ευθύνες, πως έπρεπε να έχει παραιτηθεί από καιρό αλλά έμεινε για να μην θεωρηθεί ρίψασπις, πως την Δευτέρα (είτε προκριθούν είτε όχι) δεν θα συνεχίσει, και άλλα τέτοια ανεβαστικά της ψυχολογίας. Τα παιδιά έπαιξαν πιο κάτω από τις ατομικές αλλά και τις όποιες ομαδικές τους ικανότητες και ηττήθηκαν φυσιολογικά με 7-4. Η ψυχολογία την παιδιών στο ναδίρ.

Η πρόκριση παιζότανε στις 3 νίκες, κι εμείς πετύχαμε μόνο 2.

Το απογευματινό παιχνίδι με την Βουλιαγμένη είχε διαδικαστικό χαρακτήρα, τα παιδιά δεν προσπάθησαν καν, ήττα με 18-1. Το μοναδικό γκολ του Πανιωνίου, ένα σουτ της απελπισίας από την σέντρα λίγα δευτερόλεπτα πριν την λήξη του τρίτου επταλέπτου.

Αυτός δεν είναι Πανιώνιος. Ντέρμπι με το Καλαμάκι, ήττες από Ιλίσια και Ηλιούπολη, και συντριβή από την Βουλιαγμένη, δεν είναι εικόνα ομάδας με μέλλον.

Από Σεπτέμβρη, όλα αυτά τα παιδιά που φέτος δεν έλαβαν την προσοχή που άξιζαν, εάν δουλευτούν σωστά μπορούνε να τα πάνε πολύ καλύτερα. Αρκεί να μην απλώσουμε και του χρόνου τραχανά, και να περιμένουμε να γίνουν τα πράγματα δια μαγείας. Στον αθλητισμό δεν υπάρχουν μαγικά, χρειάζεται οργάνωση από ανθρώπους με γνώσεις, κι όχι να διώχνουμε κακήν κακώς αυτούς που είχαμε, και ενώ στην συνέχεια δεν ασχολείται κανένας, να περιμένουμε κάτι καλύτερο. Με τις επιλογές της διοίκησης αλλά και με την αδιαφορία εν συνεχεία, δεν αξίζαμε κάτι καλύτερο. Κρίμα για τα παιδιά που εμπιστεύτηκαν τον Πανιώνιο για το αθλητικό τους μέλλον. Για τον Πανιώνιο αυτά τα παιδιά δεν είναι τίποτα περισσότερο από πενηντάρικα που πέφτουν κάθε μήνα μέσα σε μια μαύρη τρύπα, και δεν πάνε ούτε καν στην τσέπη αυτών που δουλεύουν για τα παιδιά αυτά. Όταν εμείς οι γονείς πληρώνουμε, αλλά με τα παιδιά μας ασχολούνται απλήρωτοι προπονητές που έχουν χίλια δίκια να έχουν παράπονα και να μην δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, έτσι δεν χτίζονται υποδομές και ομάδες που θα κρατήσουν ψηλά το όνομα και την ιστορία του συλλόγου μας.