κάλιο αργά, παρά ποτέ!!!

Είμαι προβληματισμένος εάν πρέπει ή δεν πρέπει να γράψω τις σκέψεις μου... Φοβάμαι μην βλάψω μια προσπάθεια που γίνεται, έστω και αργά.

Μέχρι πριν 20 μέρες περίπου, η ομάδα μίνι παίδων του Πανιωνίου δεν υπήρχε για κανέναν αρμόδιο του Πανιωνίου, τα παιδιά έκαναν 5 προπονήσεις την εβδομάδα (την ώρα που στη Βουλιαγμένη κάνουν 12 προπονήσεις την βδομάδα, αν και αμφιβάλλω εάν είναι καλό κάτι τέτοιο για αυτές τις ηλικίες...), εκ των οποίων (προπονήσεων) οι 2 ή και οι 3 μερικές φορές γινόντουσαν σε 2 διαδρομές της μικρής πισίνας!!! Τι δουλειά να κάνει ένας προπονητής με 20-25 παιδιά σε τόσο λίγο χώρο? Πως να τους διδάξει ομαδική τακτική? Πως να δουλέψει την φυσική τους κατάσταση?

Σε παράπονα που κάναμε στους αρμόδιους, ακούσαμε απαντήσεις πως εμείς οι γονείς δεν μπορούμε να έχουμε άποψη επί τεχνικών θεμάτων, πως ο Πανιώνιος δεν στοχεύει σε πρωταθλητισμό αλλά σε μαζικό αθλητισμό (που σαν όρος είναι πιασάρικος αλλά σαν ουσία δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ότι θα λειτουργεί ο σύλλογος σαν φύλαξη παιδιών-παιδική χαρά, με στόχο να μαζεύουμε λεφτά από τους γονείς των παιδιών), και πως ο προπονητής θα κριθεί από τα αποτελέσματα (παρόλο που ο στόχος είναι να μαζεύουμε παιδιά και όχι ο πρωταθλητισμός, φάσκουμε και αντιφάσκουμε δηλαδή...)!!!

Αυτό που άλλαξε τον τελευταίο καιρό, είναι ότι ο αρχιπροπονητής αλλά και όλοι οι υπόλοιποι προπονητές που δουλεύουν στην ομάδα μας σε όλες τις ηλικίες, αφού διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι ότι τα παιδιά απλώς έχασαν μια προπονητική χρονιά και πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, πόσο μάλλον μέσα σε μια πισίνα, σήκωσαν τα μανίκια και βοηθάνε την ομάδα μίνι παίδων να κάνει κάποια βήματα μπροστά, μπας και περισώσουμε κάτι φέτος σε αυτήν την κατηγορία, καθότι σε όλες τις άλλες κατηγορίες των υποδομών (παίδες, έφηβοι, νέοι, κορίτσια) οι ομάδες μας πήρανε ήδη ή πάνε τραίνο για μετάλλια.

Έτσι βρέθηκε ο τρόπος να κάνουμε 6 προπονήσεις την εβδομάδα, και μάλιστα σε κανονικό χώρο και όχι μερικές προπονήσεις σε 2 διαδρομές της μικρής πισίνας, διοργανώθηκαν κάποια φιλικά προετοιμασίας, και εχθές το βράδυ είδαμε με τα μάτια μας τον ίδιο τον προπονητή της ανδρικής ομάδας να προπονεί προσωπικά τα παιδιά μας, σε θέματα τακτικής και οργάνωσης του παιχνιδιού της ομάδας. Εγώ προσωπικά τον ευχαριστώ για το προσωπικό ενδιαφέρον που έδειξε για την ομάδα των παιδιών μας.

10 μέρες έμειναν για την πρώτη φάση του πρωταθλήματος, και μακάρι να μπορέσουμε να καλύψουμε κάποια βασικά θέματα που στην διάρκεια της χρονιάς είχαν αφεθεί στην τύχη τους, ώστε η ομάδα να περάσει τουλάχιστον στον επόμενο γύρο, και να σταθεί αξιοπρεπώς στους αγώνες.

Ο λόγος που είπα ότι φοβάμαι να τα γράψω αυτά, είναι ότι δεν ξέρω εάν αυτό όλο συνάδει με τις πεποιθήσεις των διοικούντων, ή εάν είναι απλώς προσωπική πρωτοβουλία των προπονητών προκειμένου να μην ξεφτιλιστεί μια ομάδα του Πανιωνίου.

Η αδιαφορία των διοικούντων τόσο καιρό για τα θέματα του πόλο, είτε μιλάμε για την ανδρική και την γυναικεία ομάδα, είτε για τις υποδομές, μου δίνει την εντύπωση πως δεν θέλουν να προχωράει αυτό το άθλημα, πως το μισούν για κάποιο λόγο. 

Εάν λοιπόν η προσωπική (κατά πάσα πιθανότητα) πρωτοβουλία των προπονητών να προσπαθήσουν να καλύψουν ένα μέρος από το χαμένο έδαφος, έστω και στην τούρλα του Σαββάτου, στρέφεται εναντίον της επιλογής των διοικούντων για μαζικό αθλητισμό (διότι έχει προφανείς αγωνιστικούς στόχους άρα ανήκει στην σφαίρα του πρωταθλητισμού), μπορεί να προκληθεί η μήνης των διοικούντων εάν μάθουν τι συμβαίνει από τις σκέψεις που αραδιάζω... 

Σαν blogger όμως, πρέπει να τα γράψω, γιατί γι αυτόν τον λόγο διατηρώ αυτό το blogg, ακριβώς για να καταγράφω τις εκάστοτε σκέψεις και τις απόψεις μου. Εύχομαι κι ελπίζω πως η δημοσιοποίηση των σκέψεων μου επί του συγκεκριμένου θέματος, δεν θα βλάψουν την προσπάθεια που γίνεται.