Όταν ένα δεκάχρονο παιδί χάνει την μάχη με την επάρατη νόσο, τότε γινόμαστε όλοι πιο φτωχοί.
Όταν αυτό το παιδί κατέληξε στην τελευταία του κατοικία αγκαλιά με μια μπάλα πόλο, υπογεγραμμένη από όλους τους παίκτες της ομάδας πόλο του Πανιωνίου, τότε έχεις λόγους να ελπίζεις πως ο Πανιώνιος μπορεί να είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο από ίντριγκες, μικροπολιτικές, καμαρίλα, σκοπιμότητες, ποιός έπαιξε και πόσο χρόνο, ποιανού ο γιος είναι μεγαλύτερο ταλέντο από του άλλου, κλπ.
Βαρύς ο πόνος, δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.
Κάποτε μπορεί να βρεθούμε ξανά με όσους αγαπημένους χάσαμε, ποιός ξέρει...
Η ελπίδα πάντα θα υπάρχει στο βάθος της καρδιάς μας. Τώρα ο δικός μας πιτσιρικάς θα κολυμπάει με την μπάλα του στις πισίνες του ουρανού.
Κάποτε μπορεί να βρεθούμε ξανά με όσους αγαπημένους χάσαμε, ποιός ξέρει...
Η ελπίδα πάντα θα υπάρχει στο βάθος της καρδιάς μας. Τώρα ο δικός μας πιτσιρικάς θα κολυμπάει με την μπάλα του στις πισίνες του ουρανού.
2 σχόλια:
Συλληπητήρια στην οικογενεια του.
Σήμερα το πρωί ήμουν σε κέντρο ακτινοθεραπείας και ήταν εκεί κάποια παιδάκια. Σήμερα για πολλές περιπτώσεις υπάρχει η πιθανότητα της πλήρους ίασης. Αλλά πολλά αγγελούδια θα φύγουν κάνοντας πιο φτωχό τον κόσμο μας. Ας ελπίσουμε όλο και να λιγοστεύουν και όσα δεν στέκονται τυχερά να φεύγουν αγκαλιά με ότι αγάπησαν στο σύντομο πέρασμά τους. Και από μένα τα βαθύτερα συλλυπητήρια και μακάρι αυτά να ήταν ικανά να απαλύνουν λίγο τον πόνο των οικείων.
Δημοσίευση σχολίου