φίλε Βασίλη

είναι λίγο γελοίος αυτός ο τρόπος συζήτησης. Στα πλαίσια μιας δημόσιας συζήτησης υπάρχουν αρκετά προσωπικά θέματα που δεν μπορούν να ειπωθούν, πόσο μάλλον όταν αυτά αφορούν παιδιά. Άρα εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολο μέχρι αδύνατο να γίνει συζήτηση.

Εύχομαι και ελπίζω να βρει τον δρόμο του ο Πανιώνιος και τα ερασιτεχνικά του τμήματα, και ειδικότερα το τμήμα του πόλο, έστω κι αν δεν συμμετέχει πλέον ο γιός μου σε αυτό.

Εάν άρχιζα να εξιστορώ τι αντιμετώπισε το παιδί μου από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στον Πανιώνιο, θα τελείωνα αύριο το γράψιμο. Αλλά όπως είπα και πριν, όλα αυτά αφορούν παιδιά, και δεν μπορώ να αναφερθώ δημόσια. Αφορούν και τους γονείς τους, που πάλι θα καταλήξουμε και στα παιδιά, άρα πάλι δεν μπορώ να αναφερθώ. Δεν το λέω για να δικαιολογήσω κανέναν, αλλά δεν μπορεί κάτι να κριθεί ένα μεμονωμένο περιστατικό εάν δεν εξετάσουμε τι προηγήθηκε.

Γι αυτό από πρόπερσι αυτό που ζητούσα, ήταν να μπούνε κανόνες από τον ίδιο τον Πανιώνιο, και οι προπονητές και οι έφοροι να κρίνονται με βάση αυτούς τους κανόνες και την εφαρμογή τους, κι όχι να κάνει ο καθένας αυτό που νομίζει εκείνος, να βάζει ο καθένας τους δικούς του στόχους και προτεραιότητες, και γενικά να επικρατεί ένα μπάχαλο.

Κατά τη γνώμη μου από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ο Πανιώνιος. Να βάλει στόχους και κανόνες. Και φυσικά να τιμωρούνται όσοι δεν τους τηρούν.

Σε έναν σύλλογο που η γκρίνια πρωταγωνιστεί, αυτή μεταφέρεται και στα αποδυτήρια, και στους αγωνιστικούς χώρους. Σε έναν σύλλογο με κανόνες και τάξη, όλοι συμμορφώνονται, κι όσοι δεν το κάνουν πρέπει να αποβάλλονται.

Όσον αφορά το δικό μου το παιδί, ναι θεωρώ σημαντικό κομμάτι στην ζωή του να αθλείται και να εκτονώνει την ενέργεια του στον αθλητισμό. Όμως αυτό πρέπει να συμβαίνει κάπου που θα επικρατεί ηρεμία, τάξη, κανόνες, καλό κλίμα, ώστε το παιδί μου να κερδίσει σαν προσωπικότητα από αυτά όλα, κι όχι να επικρατεί το χάος, που θα εκπαιδεύει το παιδί μου στο να γίνει αλήτης. Εάν θυμάσαι από πέρυσι είχα εντοπίσει πως ο ΑΛΗΤΗς και ο ΑΘΛΗΤΗς διαφέρουν για ένα Θήτα.

Ένα παιδί, σε ένα υγιές περιβάλλον έχει εντελώς διαφορετική ψυχολογία και συμπεριφορά απότι θα είχε το ίδιο σε λάθος περιβάλλον. Και το ανάποδο. Αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσει ο Πανιώνιος, είναι τις αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα. Αυτή είναι η γνώμη μου, και επιμένω σε αυτήν, χωρίς να μπορώ να επεκταθώ με παραδείγματα. 

Στο επίμαχο θέμα με τις ώρες προπόνησης, αυτό που με ενόχλησε ήταν ότι καλώς ή κακώς (δεν μπορώ εγώ να το κρίνω αλλά είναι θέμα σχεδιασμού του Πανιωνίου και του τμήματος), αποφασίστηκε να προπονηθούν τα παιδιά στις 8:00 το πρωί του σαββάτου, και ο προπονητής τα έβαλε να κάνουν πολλά κολύμπια. Δεν είναι δουλειά των γονέων να κρίνουν τον προπονητή πόσο θα κολυμπάει τα παιδιά. Εγώ χαίρομαι όταν το παιδί μου κολυμπάει και κουράζεται, μπας και χάσει καμιά θερμίδα από τις πολλές που του περισσεύουν, και μπας και χτίσει και κανέναν μυ. Εσύ πάλι, προφανώς δεν χαίρεσαι με αυτό. Για την ώρα πάλι, πιο καλή από την πρωινή προπόνηση, που ενεργοποιεί από νωρίς τον μεταβολισμό, δεν υπάρχει. Είπαμε, εγώ δεν θέλω να αυξάνει τις αποθήκες λίπους του, το παιδί μου.

Όμως οι απόψεις μπορούν να διίστανται. Θεμιτό. 

Πως θα πάει όμως μπροστά το τμήμα, εάν γίνεται με το παραμικρό τέτοια επίθεση στον προπονητή και στους υπευθύνους? Από αυτήν την γκρίνια γλύτωσα, και αληθινά είμαι χαρούμενος γι αυτό.

Για μαζικό αθλητισμό, πάνω τα χεράκια κάτω τα χεράκια, υπάρχει και ο Μιλωνας. Ο Πανιώνιος διαφέρει από τον Μίλωνα. Οι υποδομές του χρόνια τώρα πρωταγωνιστούν και οι αντίπαλοι  μας, μας φοβούνται και μας υπολογίζουν. Μέχρι πρόσφατα στο πόλο, γιατί τώρα έχουμε μεταβληθεί σε καρπαζοεισπράχτορα. Δεν μου αρέσει και δεν μου ταιριάζει τέτοιος Πανιώνιος.

Αντώνης

ΥΓ. Σε απάντηση του υστερόγραφου σου Βασίλη, "υστερογράφω" κι εγώ!!!

Δεν είμαι κολλημένος με τον πρωταθλητισμό. Το τελευταίο δε που με απασχολεί, είναι τα μόρια για τις πανελλήνιες εξετάσεις, εάν διακριθεί ο αθλητής. 

Σαν παλιός αθλητής αλλά και εν ενεργεία αθλούμενος παρά την ηλικία μου, θεωρώ πως το μέγιστο καλό του αθλητισμού, πέραν του προφανούς που είναι η υγεία, είναι πως διδάσκει τον άνθρωπο στην προσπάθεια, στην επιμονή και την υπομονή μέχρι να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, και πως ο κόπος ανταμείβεται με σωματική και ψυχική ευεξία, με την χαρά της επιτυχίας, αλλά και με την διαχείριση της αποτυχίας που με ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια μπορεί να μετατραπεί σε επιτυχία παρακάτω.

Αθλητισμός χωρίς στόχους, δεν νοείται σε μένα. Στόχο να τρέξεις πιο γρήγορα, πιο πολύ απόσταση, να κολυμπήσεις περισσότερο, να κερδίσεις έναν αγώνα ή έστω να παίξεις καλύτερα από αυτό που μπορούσες εχθές και να γίνεις ακόμα καλύτερος αύριο. Να ξεπεράσεις τα όρια σου, να κατακτάς κάθε μέρα και μια νέα κορυφή, με στόχο κάποια στιγμή να ανέβεις και στο Έβερεστ.

Δεν θεωρώ πανάκεια τις σπουδές στα ανώτερα και στα ανώτατα ιδρύματα. Μέσα στην κρίση, βρίσκω πολύ πιο εύκολα γιατρούς να βαράνε μύγες, παρά υδραυλικό να μου φτιάξει τον θερμοσίφωνα που χάλασε. Ο υδραυλικός μου είπε πως μπορεί να έρθει την άλλη τετάρτη (σε 8 μέρες) και με μέσον (!!!) θα έρθει αύριο ένας άλλος...

Αυτά τα ολίγα περί αυτών των πολλών.

ΥΓ2. Έγραψε ο Βασίλης:

....Πως μου ήρθαν αυτά; Είναι απόρροια των χθεσινών συζητήσεων μου με γονείς μαθητών μου αλλά και αυτής της συζήτησης μου για το πόλο του Πανιωνίου με τον κύριο Βυθούλκα. Όχι οτι ο άνθρωπος μου είπε κάτι περίεργο ή κάτι το τρομερό, εξ άλλου όπως του είπα και του ίδιου αυτή τη δουλειά τη δική του την έχω κάνει χρόνια, δηλαδή να εκπροσωπώ έναν εκπαιδευτικό οργανισμό και να απαντώ στα παράπονα ενός γονιού. Απλά δεν πήρα καμία ουσιαστική απάντηση στα ερωτήματα μου γιατί δεν αξιολογήθηκε η προηγούμενη χρονιά, του πως επιλέχθηκαν οι προπονητές, ποιος ο σκοπός των υποδομών του συλλόγου απέναντι στους μαθητές του, γιατί στο πρόγραμμα που έχει η γραμματέας στο κλειστό, το μίνι πάιδων έχει προπόνηση το Σάββατο στις 2 το μεσημέρι ενώ στο πρόγραμμα που μας δώσανε εμάς έχουν το Σάββατο στις 8 το πρωί, πως ενώ ο ίδιος μου είπε ότι προέχει το σχολείο αυτό υλοποιείται από το Σύλλογο κλπ. Βέβαια έμαθα ότι ο κύριος Βυθούλκας έχει παραιτηθεί από τη θέση αυτή από τις 27 Αυγούστου. Το ποιος την έχει αναλάβει αυτή τη θέση  άγνωστο. Είναι λοιπόν άδικο να κρίνω τον άνθρωπο, που ήρθε και προσπάθησε να με ενημερώσει. Το πρόβλημα είναι ότι όταν πήρα τηλέφωνο στη γραμματεία κανείς δεν μου είπε ποιος είναι ο υπεύθυνος. Τρέχει λοιπόν μια χρονιά πάλι με πολλούς αλλά και με κανένα υπεύθυνο έτσι ώστε στο τέλος να γίνονται πάντα  αυτά που θέλουν οι ίδιοι και οι ίδιοι. Έμαθα ότι από τις υποδομές του πόλο έφυγαν 50 παιδιά. Και στη συνέχεια θα φύγουν και άλλα, να είναι σίγουροι. Μου ειπώθηκε ότι ο σύλλογος κάνει μια καινούργια αρχή. Πως; Σε ποιες βάσεις; Με ποιους στόχους; Άγνωστο. Οι στόχοι φαίνεται είναι στα κεφάλια των υπευθύνων (ποιών δηλαδή;) , των ίδιων υπευθύνων που ουσιαστικά διέλυσαν το τμήμα"

Μετά την τραγική χρονιά πρόπερσι, η περσινή χρονιά ξεκίνησε με μεγάλη αισιοδοξία, όσον αφορά το τμήμα των μινι παίδων που αφορούσε το δικό μου παιδί. Μετά από ένα δίμηνο φάνηκε ξεκάθαρα ότι θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Και τελικά τα ζήσαμε. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, γιατί θα πρέπει να γράψω σεντόνια.

Το καλοκαίρι, δεν υπήρχε άνθρωπος να συνεννοηθώ. Πάλι μάθαινα για παραιτήσεις, όλοι ήταν αναρμόδιοι, παιχνίδια εξουσίας σε έναν σύλλογο που βρίσκεται υπό διάλυση, κανένας στόχος, κανένας σχεδιασμός, όλα στην τύχη τους. 

Αρχές του Σεπτέμβρη, έμαθα πως υπεύθυνος του τμήματος ορίστηκε ο αντιπρόεδρος του Δ.Σ. ο Πάνος Τσελέντης. Μετά από 2 χρόνια υπομονής, μετά από 2 χρόνια προσπάθειας να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι να διορθωθούν τα πράγματα και να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο για το μέλλον, παρόλο που ο Πάνος είναι φίλος μου, αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ο λόγος πολύ συγκεκριμένος: Ο Πάνος σε συζητήσεις μας κατ επανάληψιν, δεν είχε ποτέ κρύψει την αντιπάθεια του για το πόλο, την άποψη του πως το πόλο δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν σαν τμήμα του Πανιωνίου, πως στοιχίζει πολλά και δεν προσφέρει τίποτα, κλπ. Παράλληλα με αυτό το γεγονός, οργίαζε μια συζήτηση ότι δεν θα κατέβει η ανδρική ομάδα στο πρωτάθλημα, πως δεν υπάρχει τρόπος να χρηματοδοτηθεί ούτε καν το παράβολο συμμετοχής στο πρωτάθλημα, κλπ. 

Με το θάρρος της φιλίας μας, του έστειλα γραπτό μήνυμα με το εξής κείμενο: 

Πάνο, λείπω και θα γυρίσω την δευτέρα. Μέχρι την Δευτέρα όμως θέλω μια απάντηση για να ξέρω τι θα κάνω με το παιδί στο πόλο.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι στόχους και με ποιον τρόπο θα κινηθεί ο πανιώνιος. Γράφω από κινητό και προσπαθώ να είμαι σύντομος.
Έχουμε στόχο τον πρωταθλητισμό ή να μαζεύουμε πενηνταρικα από όσο πιο πολλούς γίνεται?
Θα μπουν κανόνες και πειθαρχία (εσωτ. Κανονισμός και πειθαρχία στην εφαρμογή του) ή θα παραμείνουμε μπουρδελο ?
Τα ίδια ζητάω από πέρυσι. Και φετος δεν θέλω να χάσει το παιδί μου άλλη μια χρονιά. Δεν μπορεί να τον βρίζουν συμπαίκτες του, να τον απειλούν γονείς, κι αντί να μαθαίνει αθλητικό ήθος να εκπαιδεύεται από τον πανιώνιο για αλήτης. Δεν κρύβω πως αν δεν εξασφαλιστεί ένα υγιές και ανταγωνιστικό περιβάλλον θα τον σταματήσω από τον πανιώνιο, παρά την θέληση μου να παραμείνουμε.

Όσο απάντησε σε εσάς όλους, άλλο τόσο απάντησε σε εμένα.
Το ίδιο κείμενο το έστειλα και στον έφορο του τμήματος, και πάλι δεν πήρα απαντήσεις. Είχε προηγηθεί μακροσκελέστατη τηλεφωνική επικοινωνία, και είχα λάβει την διαβεβαίωση πως θα προωθηθούν στους υπεύθυνους οι ερωτήσεις και οι προτάσεις μου. 

Απάντηση γιοκ. 

Με αυτές τις συνθήκες, δεν ήθελα να παραμείνει το παιδί μου στον Πανιώνιο. Κι άσχετα τι ήθελα ή τι δεν ήθελα εγώ, κατ αρχάς δεν ήθελε εκείνο να παραμείνει.Οπότε η συζήτηση εκεί έληξε. Πρωταγωνιστής είναι ο γιός μου, όχι εγώ. Αυτός είναι ο αθλητής, γι αυτόν γίνονται όλα.

Αυτό που ζητούσα και ζητάω από έναν σύλλογο, είναι αθλητικό στόχο, πειθαρχία, κανόνες, ένα σωστό και υγιές περιβάλλον για την άθληση του παιδιού μου. Δυστυχώς ο Πανιώνιος δεν τα εξασφάλιζε αυτά.  

Αναρωτιέται ο Βασίλης στο πιο πάνω κείμενο που δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του, ποιός είναι ο υπεύθυνος που παίρνει αποφάσεις, που κάνει τον σχεδιασμό, κλπ. Θα του απαντήσω εγώ:
Υπεύθυνοι είναι κάποιοι που έχουν ήδη παραιτηθεί πολλάκις, που συνεργάζονται με κάποιους άλλους που δεν θέλουν να ακούσουν τίποτα για το πόλο, και όλοι μαζί εάν τους γυρίσεις ανάποδα, δεν θα πέσει από την τσέπη τους ούτε πενηνταράκι, πράγμα που σημαίνει ότι όσες καλές προθέσεις κι αν έχουν σαν άτομα, δεν υπάρχει σάλιο για να χρηματοδοτήσουν το τμήμα. 

Η διοίκηση ενός σωματείου, παραδοσιακά σήμαινε πως κάποιοι χομπίστες, έβαζαν και το χέρι στην τσέπη να χρηματοδοτήσουν το χόμπι τους όταν χρειαζότανε. Αυτοί που διοικούν τώρα, ξεκίνησαν σαν διοίκηση ανάγκης, προσπάθησαν να συμμαζέψουν τα χάλια των προηγούμενων διοικήσεων, αλλά έχουν πέσει στην ίδια παγίδα που οδηγάει την χώρα μας η τρόικα και το ΔΝΤ: Κόψε εδώ, κόψε εκεί, κόψε παραπέρα, συρρικνώνεται η δραστηριότητα και δημιουργείται η ανάγκη για νέες περικοπές. Ο Πανιώνιος είναι σαν τον γάιδαρο του Χότζα: Όταν θα μάθει να μην τρώει θα ψοφήσει, και κάποιοι θα αναρωτιούνται γιατί ψόφησε...

Το καλοκαίρι βρέθηκαν κάποιοι γονείς αθλητών κυρίως, που πρότειναν να βάλουν αυτοί το χέρι στην τσέπη, αλλά δεν κατάφεραν να πείσουν την διοίκηση να τους δώσει το κουμάντο του τμήματος. Έτσι αντί να γίνει προσπάθεια χρηματοδότησης των αναγκών του τμήματος, προτιμήθηκε η συνέχιση των περικοπών και της σμίκρυνσης του Πανιωνίου. Είχα βρεθεί κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, μπερδεμένοι ήταν, δεν είχαν πραγματικό σχέδιο, είχα αμφιβολίες για τις πιθανότητες επιτυχίας τους, αλλά ένα ήταν βέβαιο: Θέλανε να διατηρήσουν τον Πανιώνιο ψηλά, να τον ανεβάσουν κι άλλο, και θα ματώνανε την τσέπη τους γι αυτό.

Εύχομαι να είμαι άδικα απαισιόδοξος, και να ευοδώσουν οι προσπάθειες των "υπευθύνων". Άλλωστε ότι και να λέμε, η τελική κρίση γίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος. Τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν, και τότε θα τα ξαναπούμε. 

25/9/13

Ο πρωταθλητισμός  είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Πρωταθλητισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά αθλητισμός με αγωνιστικούς στόχους.
Πώς γίνεται αυτή η μετάβαση από τον αθλητισμό στον πρωταθλητισμό; Όχι πάντως από τη μια στιγμή στην άλλη. Γίνεται σταδιακά και υπό προϋποθέσεις. Για τα παιδιά που ξεχωρίζουν μετά τα πρώτα στάδια, αρχίζει από τους προπονητές μια ολοένα και πιο συστηματική προπόνηση. Στα παιδιά αρέσει αυτό,  γιατί όταν είναι καλοί σε κάτι, αυτό το κάτι αυτόματα τους ελκύει, έχουν κίνητρο να το κάνουν.

Η διαχείριση λοιπόν της κατάστασης αυτής και η εύρεση της ισορροπίας είναι το κλειδί για να απολαύσουν τα παιδιά τις ευεργετικές επιδράσεις του αθλητισμού και του πρωταθλητισμού που μερικές μόνο απ` αυτές αναφέρονται παρακάτω:

• Αναπτύσσουν  τις σωματικές τους  ικανότητες και αποκτούν  καλή φυσική κατάσταση.
• Μαθαίνουν ότι  "τα αγαθά κόποις κτώνται". Η επιτυχία έρχεται σαν αποτέλεσμα της συστηματικής προσπάθειας .
• Μαθαίνουν  ότι και η ήττα και η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι. Αυτό που δεν είναι στο παιχνίδι είναι η παραίτηση.
• Η διαχείριση του άγχους είναι ένα άλλο σημαντικό μάθημα. Πριν τους αγώνες ή κατά τη διάρκεια τους, το άγχος είναι πάντα παρόν και σιγά-σιγά τα  παιδιά μαθαίνουν  να το διαχειρίζονται.
• Μαθαίνουν  στην αυτοπειθαρχία που θα τους  συντροφεύει σε όλη τους  τη ζωή.
• Μαθαίνουν  να διαχειρίζονται σωστά το χρόνο τους.
• Μαθαίνουν  να ζουν  ως αθλητές σε όλη τους τη ζωή.