Μπορώ να καταλάβω κάποιον οπαδό του Πανιωνίου, που ενώ ενδιαφέρεται για το
ποδόσφαιρο, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το πόλο, το βόλεϊ, ο στίβος
και τα λοιπά αθλήματα.
Αυτούς που δεν καταλαβαίνω, είναι όσους γράφτηκαν μέλη στον Ερασιτέχνη Πανιώνιο, καθώς και όσους ασχολούνται με την διοίκηση του, που αδιαφορούν για τα αθλήματα που εμπίπτουν στους σκοπούς του Ερασιτέχνη, και τους ενδιαφέρει μόνο η Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία.
Αυτούς που δεν καταλαβαίνω, είναι όσους γράφτηκαν μέλη στον Ερασιτέχνη Πανιώνιο, καθώς και όσους ασχολούνται με την διοίκηση του, που αδιαφορούν για τα αθλήματα που εμπίπτουν στους σκοπούς του Ερασιτέχνη, και τους ενδιαφέρει μόνο η Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία.
Προφανώς έχει μέλι η ΠΑΕ, ενώ βρωμάει σαν σκατά το αθλητικό ιδεώδες του ερασιτεχνικού αθλητισμού.
Εγώ προσωπικά, σέβομαι τους ποδοσφαιριστές που φέτος έπαιξαν απλήρωτοι, σχεδόν ξέροντας πως δεν έχουν ελπίδες να πληρωθούν από τα άδεια ταμεία, κι όμως τίμησαν την φανέλα του Πανιωνίου και τον κράτησαν στην κατηγορία, αν δεν πέσουμε τελικά στα χαρτιά... Οι ποδοσφαιριστές έκαναν το χρέος τους.
Ξέροντας ότι θα ήταν απίθανο να πληρωθούν τελικά, στα μάτια μου οι ποδοσφαιριστές αυτοί δεν ήταν επαγγελματίες, αλλά κυρίως έπαιξαν για την καύλα τους, για την τρέλα τους, για το όνομα τους, για το μέλλον τους. Λίγο πολύ συμπεριφέρθηκαν σαν ερασιτέχνες, εραστές της τέχνης, της τέχνης του ποδοσφαίρου.
Κυρίως ήταν νέα παιδιά, παιδιά με όνειρα και φιλοδοξίες, και ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Το ίδιο ελπίζουν και όσοι παίζουν απλήρωτοι βόλεϊ, πόλο, όσοι προπονούνται καθημερινά στον στίβο, κλπ.
Αλλά και κάποιοι πιο μεγάλοι, όπως ο Φανούρης, πιστεύω πως φέτος έπαιξε την καλύτερη μπάλα της ζωής του, ήταν ηγέτης της ομάδας, ήταν κάτι σαν πατέρας και μέντορας των νεαρών συμπαικτών τους. Την καλύτερη ποδοσφαιρική του χρονιά είχε και ο Αραβίδης. Φέτος απέδειξε πως άξιζε κάτι παραπάνω τόσα χρόνια.
Όπως έχω ξαναπεί, είμαι ρομαντικός, και δεν έχω κανέναν λόγο να αλλάξω. Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν, που τα χρήματα και η περιουσία έχουν χάσει την αξία και την σημασία τους, αυτό που μένει είναι πως αισθάνεσαι με διάφορες αφορμές, και εγώ είμαι πολύ πλούσιος σε συναισθήματα που παίρνω από κάθε εκδήλωση της ζωής μου. Θεωρώ πιο πολύτιμη μια βόλτα με τον σκύλο μου, από οποιαδήποτε τραπεζική κατάθεση. Θεωρώ ανεκτίμητη την φιλία, ανεκτίμητη την σχέση μου με τους ανθρώπους που θεωρώ σημαντικούς στην ζωή μου, κάθε στιγμή που περνάω καλά, και τέτοιες στιγμές έχουν υπάρξει πολλές είτε στο γήπεδο του ποδοσφαίρου, είτε στην πισίνα και το βόλεϊ. Με το μπάσκετ δεν ασχολούμαι, γιατί αυτό το άθλημα με αγχώνει και δεν το ευχαριστιέμαι.
Κατανοώ τις οικονομικές ανάγκες των ποδοσφαιριστών, είναι φυσικό να θέλουν να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται, το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τους υπόλοιπους αθλητές, προπονητές και εργαζόμενους του Ερασιτέχνη Πανιωνίου.
Δεν θα σταματήσω να θεωρώ ξεφτίλα την κατάσταση, αλλά όντας ο μόνος που ψήφισε αρνητικά τα πεπραγμένα και τον οικονομικό απολογισμό, και μη έχοντας την δυνατότητα ερωτήσεων και συζήτησης στην Γενική Συνέλευση δεδομένων των συνθηκών που επικράτησαν, θα αποδεχτώ πως αυτή η κατάσταση είναι της (σχεδόν) απολύτου αρεσκείας των μελών του Πανιωνίου, επαναλαμβάνω με μοναδικό διαφωνήσαντα εμένα.
Οι προηγούμενες διοικήσεις αλλά και η νυν, προφανώς πράττουν καλώς, προφανώς είναι την απολύτου (σχεδόν) εγκρίσεως των μελών του Πανιωνίου, και προφανώς καλώς έχουν αφήσει τους πάντες απλήρωτους ακόμα και οι τωρινοί με τους κουτσουρεμένους μισθούς που οι ίδιοι υποσχέθηκαν.
Οι ερασιτέχνες λοιπόν αθλητές του Πανιωνίου καθώς και οι ερασιτέχνες επαγγελματίες, μην περιμένουν να πληρωθούν, διότι ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Χρωστάμε στον κάθε Βαρό, στον Λεμονή, και στους διάφορους άλλους απίθανους που δεν προσέφεραν τίποτα κι απλώς μας χρέωσαν, ας μπούνε λοιπόν κι οι φετινοί στην ουρά κι αν δεν πεθάνουν από την πείνα εν τω μεταξύ, θα θυμούνται πως είχαν την υπέρτατη τιμή να φορέσουν την φανέλα του ιστορικού, τα χρήματα έρχονται και παρέρχονται, εμείς τους γλυτώσαμε από την ταλαιπωρία, οι δικοί μας αθλητές κατέληξαν κατ ευθείαν στο "παρέρχονται"... Δεν χρειάζεται να περάσουν τα χρόνια για να το φιλοσοφήσουν, τους προσφέρουμε την ευκαιρία να το φιλοσοφήσουν από τα 20 και τα 22 τους. Θα έπρεπε να μας ευχαριστούν γι αυτό. Να μην είναι αχάριστοι!!!
Να ευχαριστούν την τύχη τους οι ποδοσφαιριστές, οι αθλητές του Ερασιτέχνη, οι προπονητές και οι λοιποί εργαζόμενοι, επειδή δεν έχουμε παράγοντες από την Μανωλάδα, και δεν τους ντουφεκίσανε ακόμα που θέλουν και να πληρωθούν...Oι αχάριστοι!!!
4 σχόλια:
Φίλε Αντώνη , έχεις γράψει παλιαιότερα : στα σκουπίδια 120 χρόνια Ιστορίας... Αυτό βεβαίως έβγαινε αυθόρμητα από τα τεκταινόμενα που βίωνεις στον Ερασιτέχνη τα τελευταία 2 χρόνια και τουλάχιστον αγανακτείς ...
Δεν είναι ούτε μου είπαν – άκουσα ούτε απόψεις που εκφράζεις από ιδιοτέλεια ή προσωπικές αντιδικίες – κόντρες με κάποιον συγκεκριμένο με θέση ευθύνης στον Σύλλογο μας.
Θα μπορούσε όμως πολύ εύκολα κάποιος να σου απαντήσει ότι στα σκουπίδια ενός σωματείου που στοιχειωδώς λειτουργεί με οργάνωση και σεβόμενο τα μέλη του και την Ιστορία του-θεσμούς του μπορεί να πετάγεται κάτι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πολύτιμο για κάποιον Σύλλογο που βιώνει ότι περνάει ο Ιστορικότερος Σύλλογος της χώρας ( πόσο ρομαντικά αγαθοβιόληδες ακουγόμαστε) τους τελευταίους μήνες και μάλιστα από ανθρώπους που δήλωναν : επιτέλους ο Πανιώνιους στους Πανιώνιους που τον νοιάζονται για να γνει το όραμα ... πραγματικότητα.
Γιατί αυτό που έχει στο τραπέζι του Ο Πανίωνιος σήμερα –σε πολλούς τομείς των δραστηριοτήτων του- ΒΡΩΜΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από οποιδήποτε σκουπίδι μπορείνα φανταστεί κανείς γιατί αργοπεθαίνει... Ξέρουμε φαντάζομαι όλοι μας πως βρωμάει ένα σώμα σε αποσύνθεση .
Θα ήθελα λοιπόν να σου απαντήσω τελικά για την τελευταία σου ανάρτηση ότι το μόνο σίγουρο είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Σίγουρα δεν μπορεί να πιστέψει ΚΑΝΕΝΑΣ ότι όσα μέλη του Ερασιτέχνη βρέθηκαν στην πρώτη Γενική Συνέλευση για τις εκλογές του , ήρθαν για να εξυπηρετήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς σκοπούς τους επιλέχοντας τον συνδυασμό του Κ.Μισαηλίδη.
Απλά η μεγάλη πλειοψηφία των Πανιώνιων σήμερα ( εδώ και πολλά χρόνια τώρα) είναι ηλικιακά άνω των 50 ετών ( έγιναν Πανιώνιοι βλέποντας πραγματικά μεγάλους ποδοσφαιριστές ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΛΑΣΗΣ) .Αυτή λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία έκρινε ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ –ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΕ – και πρέπει πάρα πολλά πράγματα να αλλάξουν ΑΛΛΙΩΣ ... Θ-Α-Ν-Α-Τ-Ο-Σ.
Το τι έγινε στη συνέχεια το γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι μας και έχει σχολιαστεί – αρκετά και πολύ επμεριστατομένα και από εσένα και τον BRFUN KAI TON CAPRE DIEM δεν χρειάζεται να προστεθεί κάτι .
ΟΧΙ ΦΙΛΕ ΑΝΤΩΝΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ .
Το γεγονός ότι προσωρινά επικράτησε η ισχνή μειοψηφία είναι σίγουρα μία μεγάλη απογοήτευση ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΗ ΗΤΤΑ ΟΥΤΕ ΒΕΒΑΙΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΕ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ - ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ - ΑΠΟΧΗ , ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ...
Εγώ πάντως ανήκω σε αυτήν την κατηγορία που λες, την 50+, αισίως έχω φτάσει 51 χρονών.
Έχω γνωρίσει πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους, κυρίως στα παγκόσμια, και το θεωρώ ευτυχές γεγονός, πράγματι έχω αισθανθεί περήφανος ανάμεσα σε τόσους Πανιώνιους που θεωρώ καλούς ανθρώπους, καλούς φιλάθλους, καλούς για παρέα, για κουβέντα, για κάθε τι.
Έχω βρει πολλά κοινά χαρακτηριστικά, που με έχει κάνει να είμαι σίγουρος πως ούτε εγώ, ούτε εκείνοι γίναμε τυχαία Πανιώνιοι. Ήταν επιλογή, που στηρίχτηκε σε κοινές αιτίες και αφορμές.
Υπάρχουν όμως και οι άλλοι Πανιώνιοι. Και δυστυχώς είναι αυτοί που διοικούν, που παίρνουν αποφάσεις, που ψηφίζουν, που έχουν καταντήσει τον Πανιώνιο μαγαζάκι που παλεύουν οι κλίκες ποιός θα το εκμεταλλευτεί.
Επειδή έχω γνωρίσει και κάποιους από την νυν διοίκηση, την νυν διοίκηση που διοικούσε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και που συνεχίζει να διοικεί με την προσθήκη των άλλων που ήθελαν εκείνοι να διοικήσουν λόγω ανεπάρκειας (κατά την κρίση τους) των άλλων, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν επίσης καλές προθέσεις. Ή είχαν τέλος πάντων.
Δεν με ενδιέφερε να ασχοληθώ με τα διοικητικά, μπορεί εάν με ενδιέφερε να τα είχα καταφέρει καλύτερα, αλλά μπορεί και να ήμουνα πολύ χειρότερος τους. Κριτική εκ του ασφαλούς κάνω.
Πεθαίνει όλη η κοινωνία. Πεθαίνει η οικογένεια όπως την ξέραμε, όπως την βρήκαμε, πεθαίνουν οι δουλειές μας, ο Πανιώνιος θα γλύτωνε?
Ακόμα κι αν βρίσκαμε έναν νέο Τσακίρη που θα έχωνε λεφτά, τώρα πια το ξέρουμε πως... αργά ή γρήγορα θα κουραζότανε, θα βαριότανε, θα ξέμενε από χρήμα, και μετά εμείς θα βρισκόμασταν στον ίδιο παρονομαστή.
Δεν με πειράζει να βρεθούν κάποιες ομάδες σε πιο κάτω κατηγορίες, αρκεί να ξέρω πως... είμαστε όντως διαφορετικοί. Έντιμοι και περήφανοι για την ομάδα μας.
Οι περισσότεροι που έρχονται στο γήπεδο, δεν του νοιάζει εάν θα κλέψουμε, αρκεί να σωθούμε. Εμένα με ενοχλεί αυτό. Υποψιάζομαι πως και ο Ατρόμητος, και ο Αστέρας, ήρθαν για να χάσουν, εξαργυρώνοντας κάποιες άλλες δικές μας παροχές στο παρελθόν είτε στο μέλλον. Από την στιγμή που το υποψιάζομαι, δεν μπορούσα να έρχομαι στο γήπεδο και να πανηγυρίζω τις νίκες μας. Όπως ξενέρωσα τότε που νικήσαμε με 3-1 την ΑΕΚ με αντάλλαγμα τον Ενσαλίβα, για να βγούμε στο ΟΥΕΦΑ.
Ξέρω ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι, αλλά αν είναι έτσι και ο Πανιώνιος, τότε γιατί να είμαι με τον χαμένο κι όχι με τον νικητή? Να είμαι κι εγώ με τους γαύρους, κι όταν κι αν επανέλθει η βασιλεία του Βάζελου, τότε να υποστηρίζω κι εγώ αυτόν!!!
Ο βασικός λόγος να είμαι Πανιώνιος, είναι γιατί δεν ήθελα να είμαι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ. Πίστεψα πως εμείς σαν φτωχοί πλην τίμιοι, θα μπορούσαμε να είμαστε διαφορετικοί. Σκατά διαφορετικοί είμαστε.
Καλοί άνθρωποι υποστηρίζουν και τις άλλες ομάδες.
Το ότι κάποιοι από εμάς τους Πανιώνιους είμαστε διαφορετικοί, δεν σημαίνει πως ο ίδιος ο Πανιώνιος είναι διαφορετικός, δεδομένου ότι εμείς οι διαφορετικοί δεν τον διοικούμε, δεν ακούγεται ο λόγος μας παρά μόνο μέσω του ίντερνετ, ο Πανιώνιος ακολουθεί την πεπατημένη για να σώζεται, χάνοντας όμως κάθε έννοια ρομαντισμού, διαφορετικότητας, τιμιότητας, κλπ.
Ρομαντικός είναι (ή ήταν) και ο Τσάβαλος. Αλλά από ρομαντισμό ξέμεινε, όταν τα πρακτικά προβλήματα τον έκαναν να φτάνει η μούρη του μέχρι το πάτωμα από τις στενοχώριες.
Δυστυχώς ανήκουμε σε ένα είδος ανθρώπων που μειοψηφούμε, που χάνουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τα φτερά μας και δεν μπορούμε να πετάξουμε, και ψηλά δεν μπορούμε να φτάσουμε, φτάνουν μόνο τα σαλιγκάρια, γλύψε γλύψε.
Γιατί να χαίρομαι που βλέπω τον Μανιάτη, τον Τζιμπούρ, τον Σιόβα, τον Σάμαρη, τον κάθε ένα που παίρνει τις ευκαιρίες του, ανέχομαι τα λάθη του, και όταν πάει να δείξει κάτι παραπάνω, καταλήγει στον Ολυμπιακό?
Οι Ολυμπιακοί τους χαίρονται και θα τους χαίρονται όταν θα αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν.
Τι νόημα έχει να θέλω να πάρει περισσότερες ευκαιρίες ο Κολοβός, που θα γίνει φευγάτος πριν λαλήσει ο αλέκτωρ τρις? Ο κάθε Κολοβός.
(Δις, τρις, τετράκις...)
Βλέποντας τον Ολυμπιακό, με όλους αυτούς αλλά και με τον Μήτρογλου που από τις εξέδρες τον ξανακάναμε παίκτη, γιατί να χαλιέμαι? Τον μισό Πανιώνιο βλέπω...
Γι αυτό εγώ είμαι με τον Φανούρη. Δεν με πειράζουν τα λάθη του, τον λατρεύω για όσες μαγικές στιγμές μας έχει χαρίσει, είναι ένας παίκτης διαφορετικός, είναι Πανιώνιος, είναι ένας παίκτης με περισσότερα από 300 παιχνίδια με την ομάδα μας, είναι ο δικός μας άνθρωπος.
Πανιώνια διαφορετικότητα χωρίς Φανούρη, δεν υφίσταται.
Γι αυτό φέτος έχει κερδίσει την εκτίμηση μου ο Αραβίδης, γιατί έδωσε κάτι παραπάνω από ότι είχε μέχρι τώρα. Έδωσε την ψυχή του. Και τον ευχαριστώ γι αυτό.
Δημοσίευση σχολίου