Κύριε Τσακίρη,

Ο πατέρας μου ήταν ΑΕΚτζής, και από πιτσιρικάς πήγαινα στο γήπεδο μαζί του. Θυμάμαι την ΑΕΚ στην εποχή του Φάντροκ, που ήταν ομάδα μοντέλο, με θέαμα που δεν ξέρω εαν έχει ξαναγίνει ποτέ σε Ελληνικό γήπεδο.

Το 1977 περίπου, έγινα αθλητής στίβου του Πανιωνίου, και επειδή σταματήσαμε με τον πατέρα μου να πηγαίνουμε στην ΑΕΚ, εγώ όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, παρακολουθούσα τον Πανιώνιο, και σιγά σιγά έγινα Πανιώνιος, ίσως και σαν αντίδραση για να διαφοροποιηθώ από τον πατέρα μου.

Όταν πήραμε το παλληκαρίσιο κύπελο, το 1979, ήμουνα ο μόνος Πανιώνιος σε όλο το σχολείο μου, και ήταν το μεγαλύτερο δώρο που είχε κάνει ο Πανιώνιος σε εμένα, δεν θα ξεχάσω ποτέ το να κυκλοφορώ με το κεφάλι ψηλά, ανάμεσα σε όλους που με κορόιδευαν για την ομάδα που υποστήριζα.

Την δεκαετία του 80 δεν ασχολήθηκα με τα αθλητικά, είχα άλλα προβλήματα, καθώς και την μισή δεκαετία του 90. Όταν οι γιοί μου είχαν γίνει Ολυμπιακοί, έπρεπε κάτι να κάνω, δεν μπορούσα να ανεχτώ να καταντήσουν οπαδοί πρόβατα, χειροκροτητές της Κυριακής, να βρίσκουν άλλοθι της μίζερης ζωής τους στον οπαδισμό.

Ήταν επίσης η ίδια εποχή, που ο Πανιώνιος στο μπάσκετ κοίταζε στα ίσα τους μεγάλους, ήταν η εποχή που ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς έμεινε τετραπληγικός, γιατί προτίμησε να σπάσει τον σβέρκο του, από το να σπάσει τα μούτρα των διαιτητών, πράγμα που θέλαμε να κάνουμε όλοι μας όσοι παρακολουθούσαμε εκείνο το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό.

Αλλά με τον Μπέο πρόεδρο στο ποδοσφαιρο, δεν ήταν ελκυστικός ο Πανιώνιος.

Τώρα πια, έχω 4 γιούς, και οι 4 είναι Πανιώνιοι, και με τον Φερνάντεζ στο κέντρο, και τον Τζιμπούρ και τον Χούτο μπροστά, καθώς και με τα άλλα παιδιά, είδαμε ωραίο ποδόσφαιρο, καλά αποτελέσματα, και άσχετα εαν ο Λίννεν ήταν λίγος, εγώ είμαι χαρούμενος που τα παιδιά μου αγάπησαν την ομάδα αυτή.

Αν και όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος, πιστεύω πως ήταν μέγα λάθος ότι έφυγε ο Ντάριο Φερνάντεζ. Η εικόνα αυτού του παιδιού, ήταν ότι ίδρωνε την φανέλα του, αγαπούσε την ομάδα, και πρόσφερε πολλά, ουσία και θεάμα, και είχε να προσφέρει ακόμα περισσότερα.

Τέλος πάντων, η περσινή χρονιά ήταν πολύ απογοητευτική, ιδιως γιατί είχε αφήσει μεγάλες προσδοκίες, και με εξαίρεση ελάχιστα παιχνίδια (με τον Άρη εντός, με τον Εργοτέλη εκτός, με τον ΠΑΟ εντός) δεν είδαμε θέαμα, τα δε αποτελέσματα ήταν ακόμα χειρότερα.

Με την σοβαρότητα που επέδειξε ο Πανιώνιος στην φετινή μεταγραφική περίοδο, με την ενίσχυση της ομάδας, με σωστή προετοιμασία και σκληρή δουλειά, ίσως η χρονιά που έρχεται να μας αποζημιώσει για τα περσινά.

Δεν είναι εποχή να συζητάμε για αποχωρήσεις, για κούραση, για πώληση του Πανιωνίου, είναι σαν να σαμποτάρεις προκαταβολικά το κλίμα της ομάδας. Τώρα είναι η εποχή που χρειάζεται καλός καπετάνιος, που θα κρατήσει σταθερή πορεία.

Έχουν γίνει λάθη, και όλοι μαθαίνουμε από αυτά. Τι νόημα έχει να τα παρατάμε, πάνω που μάθαμε κάτι? Πόσα λάθη θα κάνει ο επόμενος, μέχρι να αρχίσει να μαθαίνει κι αυτός, μέχρι να κουραστεί και αναλάβει ο επόμενος?

Μόνο ομάδες με σταθερή διοίκηση έχουν καταφέρει κάτι, και αυτό που χρειάζεται ο κάθε Πανιώνιος, είναι πάνω από όλα να έχει σταθερότητα.

Τότε θα αποκτήσει αξία, και θα πάρεις πίσω ένα μέρος όσων έχεις προσφέρει. Εαν δεις επιχειρηματικά όλη αυτήν την δραστηριότητα, τότε είναι βέβαιο ότι δεν έπρεπε να ασχοληθείς καθόλου.

Κράτα λοιπόν γερά το τιμόνι, και προχώρα.