Επειδή τα βλέπω όλα κόκκινα και μπλε, μοιράζομαι δημόσια τις προσωπικές σκέψεις μου σχετικά με την Πανιωνάρα, που μου ομορφαίνει την ζωή, καθώς και με όλα όσα βλέπω να συμβαίνουν στο Ελληνικό πρωτάθλημα, και όχι μόνο.
Δεν είμαι ειδικός, είμαι ένας απλός φίλαθλος και αυτό που διαβάζετε, είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο με σκέψεις, απόψεις και προσωπικούς προβληματισμούς, και τίποτα περισσότερο. Ουδεμία σχέση με τον επίσημο Πανιώνιο, καθώς και καμία σχέση με ειδικούς ή φωτεινούς παντογνώστες...
Μπαμπά, θα έρθω αύριο (σήμερα) να σε πάρω, να πάμε να δούμε την μαμά, στο νοσοκομείο. Γιατί είναι στο νοσοκομείο? Γιατί έσπασε το πόδι της... Τι ώρα θα έρθεις? Γύρω στις 12. Ωραία...
Που είναι η γυναίκα μου? Στο νοσοκομείο... Πότε θα έρθει? Θα αργήσει να έρθει, αλλά θα πάμε αύριο να την δούμε... Αύριο? Ναι, αύριο το πρωί... Τι ώρα? Στις 12. 12 είναι μεσημέρι, δεν είναι πρωί!!!
Τι έχει πάθει η γυναίκα μου? Έπεσε και χτύπησε... Και που είναι τώρα? Στο νοσοκομείο... .............
Είναι τρομερό να βλέπεις τόσο καλούς ανθρώπους, να καταρρέουν έτσι. Του ενός να διαλύεται το μυαλό του, και της άλλης να διαλύεται το σώμα. Πλήρης διάλυση. Σπάνε σε κομματάκια, σαν πορσελάνινο βάζο που έπεσε από το ράφι.
Είναι πολύ άσχημο, οι τελευταίες αναμνήσεις σου από τους ανθρώπους που αγαπάς, να είναι αυτή η κατάρρευση. Όσο κι αν είναι λογικό, όσο κι αν θέλεις βλέπεις ρεαλιστικά τα πράγματα και να προετοιμάζεις τον εαυτό σου για το αναπόφευκτο, ξαφνικά διαπιστώνεις πως σύντομα αυτοί οι άνθρωποι θα χαθούν... Και δεν μπορείς να τους πεις ούτε ένα ευχαριστώ για όσα έκαναν, όσα σου έμαθαν, όσα σου έδειξαν.
Καλύτερα ας ασχοληθώ με το ότι δεν έχουμε σέντερ φορ, ότι δεν πρόκειται ποτέ να δούμε έναν Σίμωση, έναν Λουκίνα, έναν Κοντοχρήστο να γίνονται παικταράδες, αφού την θέση τους στην ομάδα έχουν καταλάβει απίθανοι τύποι από την Αφρική και όχι μόνο. Είναι πολύ πιο ευχάριστο, και δεν με κάνει να δακρύζω. Χάσουμε-νικήσουμε αύριο στην Ξάνθη, κάτι θα βρω να σχολιάσω. Είναι πολύ πιο ανώδυνο.
Συγγνώμη που σε ξανάβαλα στο "λούκι" και εδώ πέρα, που είναι χώρος "διαφυγής"... Δεν ξέρω αν είναι παρηγοριά αλλά περίπου τα ίδια περνάω και εγώ 10-15 χρόνια τώρα.
Ας δούμε λοιπόν αύριο Σούπερ Μπόσκο ... να ξαλεργάρουμε...Να διαπιστώσουμε αν όντως τον εμπνέει το κλίμα της Ξάνθης.
Πως είναι η μητέρα σου Αντώνη? Είχα και γω παρόμοιο φέτος με την πεθερά. Πέρυσι το ένα ισχύο και φέτος το άλλο...Και πάλι περαστικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εγχείρηση επέτυχε. Έχουμε μπροστά μας μια πολύ δύσκολη περίοδο. Έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπαμπά, θα έρθω αύριο (σήμερα) να σε πάρω, να πάμε να δούμε την μαμά, στο νοσοκομείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί είναι στο νοσοκομείο?
Γιατί έσπασε το πόδι της...
Τι ώρα θα έρθεις?
Γύρω στις 12.
Ωραία...
Που είναι η γυναίκα μου?
Στο νοσοκομείο...
Πότε θα έρθει?
Θα αργήσει να έρθει, αλλά θα πάμε αύριο να την δούμε...
Αύριο?
Ναι, αύριο το πρωί...
Τι ώρα?
Στις 12.
12 είναι μεσημέρι, δεν είναι πρωί!!!
Τι έχει πάθει η γυναίκα μου?
Έπεσε και χτύπησε...
Και που είναι τώρα?
Στο νοσοκομείο...
.............
Είναι τρομερό να βλέπεις τόσο καλούς ανθρώπους, να καταρρέουν έτσι. Του ενός να διαλύεται το μυαλό του, και της άλλης να διαλύεται το σώμα. Πλήρης διάλυση. Σπάνε σε κομματάκια, σαν πορσελάνινο βάζο που έπεσε από το ράφι.
Είναι πολύ άσχημο, οι τελευταίες αναμνήσεις σου από τους ανθρώπους που αγαπάς, να είναι αυτή η κατάρρευση. Όσο κι αν είναι λογικό, όσο κι αν θέλεις βλέπεις ρεαλιστικά τα πράγματα και να προετοιμάζεις τον εαυτό σου για το αναπόφευκτο, ξαφνικά διαπιστώνεις πως σύντομα αυτοί οι άνθρωποι θα χαθούν... Και δεν μπορείς να τους πεις ούτε ένα ευχαριστώ για όσα έκαναν, όσα σου έμαθαν, όσα σου έδειξαν.
Καλύτερα ας ασχοληθώ με το ότι δεν έχουμε σέντερ φορ, ότι δεν πρόκειται ποτέ να δούμε έναν Σίμωση, έναν Λουκίνα, έναν Κοντοχρήστο να γίνονται παικταράδες, αφού την θέση τους στην ομάδα έχουν καταλάβει απίθανοι τύποι από την Αφρική και όχι μόνο. Είναι πολύ πιο ευχάριστο, και δεν με κάνει να δακρύζω. Χάσουμε-νικήσουμε αύριο στην Ξάνθη, κάτι θα βρω να σχολιάσω. Είναι πολύ πιο ανώδυνο.
Συγγνώμη που σε ξανάβαλα στο "λούκι" και εδώ πέρα, που είναι χώρος "διαφυγής"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν είναι παρηγοριά αλλά περίπου τα ίδια περνάω και εγώ 10-15 χρόνια τώρα.
Ας δούμε λοιπόν αύριο Σούπερ Μπόσκο ... να ξαλεργάρουμε...Να διαπιστώσουμε αν όντως τον εμπνέει το κλίμα της Ξάνθης.